Dünyada en sevdiğim varlık ağaç ve bitkilerdir, onları yaşatmazsak ne hayvan ne insan kalır.
Ağaçların gözü, duyusu olduğunu ve sevgiden anladığını kendime kanıtladım.
Ağaçların dilinden herkes anlamaz, çünkü onu anlamak için herhengibir girişimde bulunmamıştır.
Ben de bunu ancak 55 yaşından sonra anlayabildim.

Ağaç sevgiden anlar mı?

Yıllar sonra kapalı kutudan çıktığımda evin balkonunda oturuyorum. Balkona bir-kaç metre uzaklıkta bir ağaç gördüm. Yeşile hasretliğiyle olsa gerek, ağacın zorla ulaşabildiğim bir dalını çocuk okşar gibi okşadım. Bunu bir kaç kez yaptım. Aradan on gün kadar geçtikten sonra balkona geçtiğimde gözlerime inanamadığım bir durumla karşılaştım. Diğer dallar normal dururken o okşadığım dal balkona kadar uzanmakla kalmamış, balkonun yanındaki mutfağa kadar girmiş. Sorduğumda o ağacın dalları hiç bir zaman kendi belirli mesafesinden ayrılmamış.
Kim demiş ağacın duygusu yok diye, işte ağacın sevgiden anladığına şahit olduğum güzide bir olaydır.

Ağaç meraklı mı?

"Daha neler" der gibisinizdir.
Bunu birileri söylese belki ben de inanmazdım.
Bir gün bir araçla kırsal kesimde gidiyorum.
Aynı tür ağaçlar olmasına rağmen düz yerdekiler kısayken tepe aralarındaki ağaçların uzun olması dikkatimi çekti.
Bu fark kafama takıldı. Yıllarca gözlemledim. ülkenin neresine gitsem hep aynı olayla karşılaştım. Düz yerdeki ağaçlar kısa, tepe aralarındakiler uzun. Üstelik gözlemlediğim ağaçlar aynı tür olmasına rağmen böyle bir farklılık var.
Sonra bunu bilgeç gördüğüm bir köylüye sordum.
"Yıllardır boşuna merak etmişsin, bunu herhangibir dağlı köylüye sorsan öğrenirdin" dedi.
Sonra "Ağaçlar o tepenin arkasında ne var diye merak ettiklerinden öyle uzarlar" dedi.
Böylece düşündüğüm konu da doğrulanmış oldu, ağaçlar gerçekten meraklı.

Ağaçların dili fiziğidir, fiziğindeki davranışları onun dilidir.
Ağaçlar size de böyle bir şeyler anlattığı halde farkında olmayabilirsiniz. Onların dilini anlamaya çalışırsanız kimbilir sizlere neler söyleyecektir.

Bağımlı kapitalist sistem alttaki gibidir.

• Başkanlık demokrasisi.
• Serbest piyasa ekonomisi (Neoliberal ekonomi).
• İfade özgürlüğünün iktidarın çıkarıyla sınırlandırılması.
• Bireysel özgürlüğün bağımlılıkla sınırlandırılması.
• Din özgürlüğüne sınırsız kaynak ayrılması.
• Özel mülk özgürlüğü.
• Taşınmazların yabancılara satışı.
• Tarım ve hayvancılığın yabancıların tekeline devredilmesi.
• İthalatın arttırılması, ihracatın zayıflatılması.
• Dışarıya bağımlılığın şart koşulması.
• Tecavüzün suç sayılmaması.
• Kadınlara şiddet uygulamanın hak sayılması.
• Milli değerlerin öldürülmesi.
• Tecavüzcü vakıfların korunması.
• Askerin zayıflatılması.
• Ülke yönetimini yabancıların belirlemesi.
• Yabancılara sınırsız imtiyaz tanınması.
• Medyanın tek yanlı yayın yapması.
• Trollüğün kurumsallaşması.
• Muhaliflerin iktidara sac ayağı yapılması.
• Yalanların yüceltilmesi.
• Milli şuurun yozlaştırılması.
• Yerli halkın sığınmacılara biat etmesi.
• Kurumların başına aile üyeleri ve yandaşların getirilmesi.

Bir ülkeyi işgal eden işgalciler böyle bir sistem oluşturur.
Kurtuluş savaşını kaybetseydik, işgalciler aynen böyle yapacaktı.
Neyse ki, Türkiye'de böyle bir sistem yok...

Bu başlığı açmayı dün planlamıştım bugüne kaldı.

Burada yazacaklarım bir tahmin veya iddia değil, bizzat bu ülkenin gerçekleri.
Bu ülkenin yüzde ellibiri kendi ülkesini kaybettiğinden haberi yok.
Üretemeyen, dışa bağımlı, milyonlarca yabancının içinde dışlandığının, artık Türkiye Cumhuriyeti yerli vatandaş statüsünden çıktığının, sembolik varlıktan öteye gitmediğinin farkında bile değil.
Ekmek, yağ kuyruğunda bile kendilerini cennetin kapısında zanediyorlar.
Açlıktan nefesi kokarken uzay çağını yaşadıklarını düşünüyorlar.
Bergen filmini izlemişsen eğer o halde dünyanın en iyi ekonomisine sahipsin haleti ruhiyesi içindeler.
Örneğin yumurtanın içine sucuk alacak paran varsa bu ülkenin ekonomisi şahlanmış demek oluyor.
Ülkesini kaybetmiş, vatandaşlığı formaliteye düşmüş, ekonomisi çökmüş, yabancıların sözde kıskanmasıyla övünen bir halk.
Din için Türklüğünden vazgeçen, binlerce yıllık değerlerini hiçe sayan, kurtuluş savaşı kazanımlarını sözde Osmanlı sarayına yeğleyen ve artık adı bile belirsiz olan bir kalabalık.

Ergenekondan çıkıp binlerce yıl yapılan uzun yolculuk bunun içinmiydi, ülkesini kaybettiğinden ve asimile olduğundan haberi olmayan bir halk...

Ergenekon dedim de yıllar önce içimden gelmiş bir şiir yazmıştım, burada paylaşayım.

Ergenekon yolculuğu

Ergenekon vadisi dar,
Altay dağları sarp.
Dedi ana.
Şimdi nereye? dedim.
Anadolu yapmaya!
Ne kadar sürer? dedim.
Beşyüzkırk yıl dedi.
On altı devlet yüklü kızaklar,
Yüklü kadınların omzundalar,
Demirci taşıyor Anadolu'ya,
Usta yüklü kadınlar.
Toprak şerbetsiz yoğrulmaz,
Kemiksiz yapı dik durmaz.
Dedi ana.
Şimdi nereye? dedim.
Mavi gözlü, sarı saçlı yapmaya!
Ne kadar sürer? dedim.
beşyüzseksenbir yıl dedi.
Demir yüklü kağnılar,
Yüklü kadınların omzundalar,
Gazi taşıyor Anadolu'ya,
Kınalı Kuzu yüklü kadınlar.
Gafiller gelse ikrara,
Aşk yok ki, yürek yana.
Dedi ana.
Şimdi nereye? dedim.
İstiklal yapmaya!
Ne kadar sürer? dedim.
Bugün olmazsa yarın!
İstiklal yüklü çılgınlar,
Yüklü kadınların omzundalar,
Kurtuluş taşıyor Anadolu'ya,
devrim yüklü kadınlar.

Bende 50-60 yıllık kitaplar var ama onları çıkarmak bir hayli zor. Evin bir duvarı tavana kadar kitap dolabı, o yetmediği gibi daha başka dolaplarda da var. Uluslararası kitap müzesi gibi, herhalde 2 ton vardır.

Yetmişli yıllarda insanlar inandığı için ve yanlışı-doğruyu anlamak için tartışırdı, yanlışı varsa da onu kabullenirdi.
Art niyet ve olaylara at gözlüğüyle bakma olayı pek yoktu.
Yalan ve demogoji gibi davranışlar çok nadir olurdu.
Zıt anlayışlar arkadaşlığı ve dostluğu pek etkilemezdi.
Bir tarafta birbirini öldüren sağ-sol vardı ama söz konusu tartışmaksa aynen anlattığım gibiydi, saygılı davranılırdı.
Şimdi ise yalan atma, yanlış yönlendirme, trollük yapma, başlıkları ana konusundan kaydırma, dolaylı olarak laf dokundurup konuyu kişiselliğe sürükleme gibi davranışlar yüzünden şahsen benim pek yazasım gelmiyor.
Çünkü günümüzün gençliği böyle yetiştirildi, kendi doğrusu herşeyin doğrusu anlayışına mahküm edildi. Bu yüzden daha tartışmayı dahi bilmiyorlar. Tartışmayı yalanla ve kendi bildiği değerle sınırlandırıyorlar.
Oysa gerçekler böyle düz çizgi olsaydı felsefe denen bir kavrama gerek kalmazdı. Kimse felsefe için kafa yormazdı. Hiç bir şeyi sorgulama gereği görülmezdi.
Tartışmak için her şeyden önce art niyet olmamalı. Çünkü tartışmak illa kendini kabul ettirmek değildir. Tartışmanın ana nedeni kavramların, olayların niteliğini anlamak ve öğrenmek içindir. Böylece geleceğe daha doğru ve daha nitelikli bir anlayış biçimi bırakılır ve ayrıca insanlar daha doğru yaşama biçimi için mücadele eder.
Dolayısıyla tartışmayı bilmeyen veya art niyetli olduğunu düşündüğüm kişilerle diyaloğu anında kesmek zorunda kalıyorum. Bu da haliyle forum aktifliğine bir şekilde yansıyor.
Bu forumun açılmasına en çok sevinenlerden biriyim. Forum yeni açıldığı için mümkün olduğunca paylaşımda bulunmak, forumun aktifliğini hızlandırmak gibi kişisel bir çaba göstermeye çalışıyorum. Bunu özgür ve bir felsefe forumu olduğu için severek yapıyorum. İmkan oldukça farumdaki aktifliğim sürecek. Böyle bir forum hizmetinde bulunduğu için phi arkadaşımıza ve görüşü ne olursa olsun iyi niyetli tartışmacılara teşekkürler.

Hırsız kaçar ev sahibi kovalar.
ülke çalmak ise tam tersi.
Ev sahibi kaçar hırsız kovalar.
Bu nasıl olur?
Bir hikaye ile anlatayım.
Padişahın biri işine gelmeyen kim varsa ülkeden kovarmış. Padişah bu kovma işini pek severmiş. Bunun için insanların suç işlemesi gerekmiyormuş, insanların bakışını, duruşunu beğenmemesi yeterliymiş. Hatta bunun için özel askerler görevlendirmiş, bu askerler halkın içine girerek beğenmedikleri tipleri toplar ülkeden kovarlarmış. Padişah yirmi yıl boyunca bu kovma işini sürdürmüş. Padişah günün birinde hastalanmış, saray erkanı saray içinde ne yapacaklarını şaşırmış. Padişahın hastalığına çare bulamıyorlarmış. Çünkü sarayda ve ülkede ne kadar doktor varsa hepsini ülkeden kovmuş. Başka diyarlardan getirdikleri doktorlar ise çözüm bulamıyormuş. Tam bütün umutlar yitirilmek üzereyken anıtkabir ülkesinde yaşayan bir doktor son umutları olmuş. Anıtkabir ülkesinden gelen doktor padişahı kısa zamanda iyileştirmiş. Doktora sormuşlar, kimsenin yapamadığını sen nasıl başardın demişler. Doktor, bu toprağın havasını, suyunu, karekterini sizden iyi bilirim demiş. Vezirler ve orada bulunanlar şaşırmış ve biraz da alınmışlar. Nasıl olur da dünyanın bir ucundan gelen bizden daha iyi bilir, diye biraz da alaycı şekilde sormuşlar. Doktor şu cevabı vermiş, çünkü padişahın kovduğu doktorlardan biri de benim...

Özel sektör olan bir ülkeye sosyalist denilir mi?
Hayır
Nasyonal sosyalizm adında sosyalizm var ama sosyalizm tanımına uyuyor mu?
Hayır
Azınlığın veya ayrıcalıklı grupların yönetimi altında olan ülkelere sosyalist denilir mi?
Hayır
Karma ekonomi uygulanan ülkeler sosyalist midir?
Hayır
Atatürk ilkelerinde devletçilik ilkesi sosyalist bir uygulama mıdır?
Hayır
Bir ülke içinde kar kira komisyon faiz borsa vb şeyler varsa o ülke sosyalist olur mu?
Hayır
Liderlik ilkesi uygulanan bir ülkeye sosyalist denilir mi?
Hayır
Sosyalizmin ne olduğunu bildiğinize emin misiniz?
Hayır

Hepsi hayır.

Ancak sosyalizm hayal değil ama dünya kapitalist iken ambargo yiyeceği için gerçekleşmesi çok zordur.
Karma ekonomi sosyalizme giden yolu kolaylaştırır, ancak karma ekonomi sonrası geriye dönüş de mümkündür.
Örneğin şu anda karma ekonomiyi uygulayan ülkelerin tamamı kalkınmış durumda, sosyalizme en yakın ülkelerdir ama ambargo korkusu yüzünden isteseler de sosyalizme geçemezler. Bunların sayısı çoğalırsa ve birbirlerini desteklerlerse sosyalizme geçebilirler. Lakin sosyalizme geçmek için bu da yetmiyor, halkın kapitalist anlayıştan arınması gerekiyor ki, bu da binlerce yıldır bu anlayışa adapte olmuş halk için çok uzun bir süreç gerekiyor.

Köpekler sahibinden başka herkese düşmandır.
Aynısını dinlerde de görüyorum, sahip olarak gördükleri tanrıdan başka herkese ve diğerlerinin herşeyine düşmandırlar.
Tanrıdan başka hiçbirşeye inanmazlar, tanrının emirleri dışında olan herşeyi retederler. Kendilerinden başkasına köle olmaları dışında yaşam hakkı tanımazlar. Bütün görüşlere kapalıdırlar. Bütün ideolojileri şeytanlaştırırlar. Kanıtlanmış bilimsel verileri bile kabul etmezler. Her olay ve olguyu din ile bağdaştırmaya çalışırlar, bağdaşmıyorsa şeytani lain ilan ederler. Ay'da, Mars'ta ezan okunmuyorsa uzay araştırmalarını tanrıya şirk koşulduğuyla yorarlar.
Kısaca herşeyi tanrı yarattı derler ama kendilerinin belirlediği sınırdan başka tanrının yarattığı hiçbirşeye inanmazlar. Kendi tanrılarıyla bile çelişirler.
Hiçbirşeye inanmamak inaçsızlık olmuyor mu?
Hiçbirşeye inanmayan dinlere ve müritlerine inançlı deniyor, cidden çok garip bir durum.
Ben bu işin içinden çıkamadım.

Gördüğümüz ve duyduğumuz herşeyi yorumlayabilmemiz için onu kıyaslama bilgisine sahip olmamız gerekir.
Örneğin ilk defa gördüğümüz bir nesneyi birşeye benzetemiyorsak onu kıyaslama yetisinden yoksunuz demektir.
Kıyaslama yetisi kazanamamış insanlar kandırılmaya, yanlış yönlendirilmeye müsait hale gelir. Çünkü reel anlamda yanlış-doğru kavramını nitelendirecek konumda değildir.
Dolayısıyla "Yanlış yerleştirilmiş gerçeklik yanılgısı" teorisi bir teori olmaktan çıkarak onun yaşamı haline gelir.
Bu bir zaaftır, bu zaaf bireysel bazda kalındığında pek sorun olmayabilir, ancak toplum nezdinde eğemen olmuşsa bir çok soruna açık demektir. Zira dünya dengelerinin can alıcı yapısı nedeniyle kıyaslama fakirliği yaşayan bir toplum bu dengeyi taşıyamaz, altında ezilir.
Kısaltılmış olarak YYGY olarak ifade edeceğimiz "Yanlış yerleştirilmiş gerçeklik yanılgısı" teorisi bu noktada önemli bir teori olarak karşımıza çıkıyor. Bu teoriye göre birilerinin toplumun algısına yerleştirdiği yanlışlar bir yanılgı da olsa yaşamdaki yeri gerçektir. Başka ifadeyle, toplumlar yanlışları gerçekmiş gibi yaşayabiliyor ve onu benimseyebiliyor.
Burada önemli bir soruyla karşılaşıyoruz, yanlışların insanlara cazip gelmesi, bir ihtiyaç mı yoksa kıyaslama fakirliğinin vermiş olduğu bir aciziyet sonucu mu?
Belki insan psikolojisinde her ikisinin de rolü olabilir veya bu sürece bağlı bir aşama konusu da olabilir.
Örneğin Avrupalılar bundan 500 yıl önce kıyaslama fakiriydi, üzerlerinde YYGY hakimdi. Bugün bu konumu aşmış olabilirler ancak bu defa da uyuşturucu gibi, farklı cinsel eğilim gibi daha başka YYGY alternatiflerine yönelmiş durumdalar. Bu örneğe baktığımızda bir yandan insanın doyumsuz olduğu, hiçbirşeyin onu sürekli tatmin etmediği ama diğer yandan da YYGY alışkanlığının devam ettiği sonucunu da çıkarabiliriz. Çünkü insanın en zor bırakacağı şey yüzbinlerce yıl yaşamış olduğu, etkisinden kolay kurtulamayacağı ilkelliktir.
İnsanların YYGY alışkanlığından kurtulması elbette kolay olmayacaktır ama onun karşısında olan ve insanları ilkellikten kurtarma gücüne sahip olan kıyaslama zenginliğini kazanmak da bir başka zorluk olarak karşımıza çıkıyor. Çünkü doğuştan kıyaslama fakiriyiz, onu kazanmak için salt yaşamak yetmiyor, ayrıca mücadele gerekiyor.
Ne var ki, YYGY sorunu asıl burada kendini gösteriyor.
Ortalama onbin yıldır insanlar kıyaslama fakirliğinin iyi bir kazanç kapısı olduğunu keşfettiler.
Psikolojik, narkotik ve kendisini şişleyen, zihnini kaybeden dinsel uyuşturucunun rağbet görmesi salt alışkanlıkla sınırlı değil, daha ziyade cevap bulmaya çalıştığımız soyut nedeni birinci planda.
Bu sorulara ilginç olan bir başka konuyla cevap arayalım.
Dünyada genelde gelişmiş toplumlar diğerleri üzerinde hakim olur, ancak yaşadığımız yüzyıl göstermiştir ki, ilkel toplumlar da gelişmiş kesimler üzerinde egemen olabiliyor. Kimisi silahla kimisi demokrasi yöntemiyle ilkelliğin ve yobazlığın kucağına mahküm edilebiliyor.
Bunu yaşanması gereken bir süreç olarak görebiliriz, ancak bizi ilgilendiren ilkelliğin daha güçlü olduğu bu süreci yaratanın bir insan psikolojisi olmasıdır.
Gelişme imkanı varken insanların yobaz olması bir tercih midir yoksa YYGY alışkanlığına bağlı bir psikolojik durummudur?
Aynı soru gelişmiş ülkelerde farklı da olsa YYGY ile ilgili insan psikolojisi için de geçerli.
Bu sorulardan anlıyoruz ki, gelişmiş veya ilkel pek farketmiyor, YYGY bağlantılı olarak insanlar yanlışlara bir şekilde ihtiyaç duyuyor, onun yanlış olduğunu bilse dahi onu yapmayı istiyor. Bu da gösteriyor ki, toplumları YYGY alışkanlığından devlet biçimi ne olursa olsun hiç bir devlet kurtarma özelliğine sahip değildir.Bu daha ziyade toplumların kıyaslama yetisiyle orantılıdır. Başka deyişle, reel karar mekanizması toplumların kendisidir.
Tarihler boyunca toplumların nadiren doğru karar verdiğini düşünürsek, toplum gelişimi açısından bu karar mekanizması umut vermeyebilir. Lakin diğer yandan çok nadir de olsa verilen doğru karar gelişime bir şekilde yansıyor.
Sonuç olarak, kıyaslama zengini toplumlarda olduğu gibi kıyaslama fakiri toplumlar da yanlış yerleştirilmiş gerçeklik yanılgısıyla mutlu olabiliyor.
Reel mutluluk ile YYGY mutluluğunu bir niteliğe kavuşturacak olan ise onlardan daha güçlü özelliğe sahip çatışma ortamıdır.
Zaten reel mutluluk pek bilinmediği ve ciddi anlamda yaşanmadığı için YYGY mutluluğu varlığını sürdürüyor.
Dolayısıyla her halükarda tartışmasız en makul kazanımlar kıyaslama zenginliğiyle elde edilir.
İlkellikten beri süregelen yanlış yerleştirilmiş gerçeklik yanılgısını zayıflatacak olan yegane güç kıyaslama zenginliğidir.
İşin vahim tarafı ise kendisini YYGY ortamına sabitlemiş, hiçbir arayışa, sorguya gerek görmeyen toplumların varlığıdır.
Çünkü bu toplumlar her iki mutluluk arasında çözüm üretme gücüne sahip olan çatışma gücünü doğrudan etkisiz hale getirebiliyorlar. Ancak kıyaslama zengini toplumlar karşısında da çaresiz kalıyorlar.
Buradan da anlaşılacağı gibi sen istemesen de uyumu sağlayan çatışma gücü bir şekilde varlığını gösteriyor.
Çünkü senin mutluluğun dünya koşullarıyla örtüşmüyorsa daimi olma şansı yoktur.
İşte kıyaslama zenginliğinin rolü burada kendisini gösteriyor, senin mutluluğun reel mutluluk mu yoksa YYGY mutluluğu mu olduğunu anlıyorsun.
Bunu anlayınca ne oluyor?
Felsefe yapma yetisi kazanıyorsun.
Doğru karar verme yeteneğin gelişiyor.
YYGY tacirlerinden kendini kurtarma imkanı buluyorsun.
Yaşama biçimini daha doğal yönde çiziyorsun.
Olayları geniş olarak değerlendirebiliyorsun.
Velhasıl kıyaslama zenginliğinin yararlarının sınırları yok. Ne kadar kıyaslama bilgisi ve tecrübesi edinmişsen, kendini de o kadar kazanmış oluyorsun.

Nalına mıhına dokunmadan bir milliyetçilik anlatımı yapmışsın. Doğrusu da budur, olduğu gibi anlatmak.
Lakin asıl sorun milliyetçiliği olduğu gibi anlayamayan ve sadece bir tür milliyetçilik varmış gibi hepsini aynı çuvala koyanlardadır.
Vatansever milliyetçi, halkçı milliyetçilik, yurtçu milliyetçilik, ırkçı milliyetçilik, kafatasçı milliyetçilik gibi tonla milliyeçilik var.
Üstelik adından başka hiç biri birine benzemez.
Örneğin Yurtçu milliyetçilik ile kafatasçı milliyetçilik birbirine tamamen zıttır.
Yurtçu milliyetçilik, bir vatan içerisinde bulunan bütün halkı eşit görür. Vatan savunması için ve milli değerler için milli duyguların da eşit olmasını ister. Kabaca, ben bütün halkı eşit görüyorsam bu vatan ve bu vatanın değerleri için sen de eşit davranacaksın der.
Bu bir Atatürk milliyetçiliğidir. Yurtçu milliyetçiliği günümüze kadar en doğru uygulayan Atatürk olmuştur.
Bu ülkede Atatürk düşmanlığı o kadar ileride ki, yurtçu milliyetçiliği kafatasçı milliyetçi sayacak kadar ileri gitmişlerdir.
Daha Altı Ok'u bir bütün olarak değerlendirmekten aciz olanlar içinden sadece milliyetçi olana takılmışlardır.
Oysa Altı Ok bir bütün olarak ele alındığında gerçek değerini alır, aksi halde deforme olarak her yöne çekilebilir.
Örneğin içinden birini baz alırsan yarı yolda kalırsın.
Aslında çoğu bunu bilir ama işlerine gelmez.

Bu yararcılık hikayesi beni sarmıyor.
Bir tarafa fayda diğer tarafa zarar demektir. Bunun adına yararcılıktan çok fırsatçılık denir.

@DemoKratos, içinde söyledi: Yararcılık

Hissedemiyorlar ama anlıyorlar ki normal değiller. Bunu bilecek anlayacak kadar zekaları vardır.

Psikopatların çoğunu o hale getiren korkaklığıdır.
Kendine ve başkasına zarar vermekle korkaklığını bastırmaya çalışıyorlar.
Psikopatları o hale getiren bilinç altındaki korku olduğu için, nerede savaş, nerede nazizim varsa orada görürsün. Çünkü silahtan aldıkları güçle korkularını yeneceklerini düşünüyorlar.
Çünkü silahla, kelle çokluğuyla kendini ejderha gibi gösteren nice psikopatların zayıf kaldıklarında ne kadar korkak olduklarına çok şahit olmuşumdur.
Özellikle 12 Eylül döneminde bu tür kişilerle çok karşılaşmışımdır.

Kavak gibi olgun, oturaklı olarak tandığım birinin böyle basit şeyler için forumu terketmesine hem üzüldüm hem halen şaşkınlık yaşıyorum.
Burada olan sadece insanların görüş paylaşması. Farklı görüş için ne küsülür ne de forum terkedilir.
Küfür, hakaret, aşağılama, onur kırıcı hiç bir davranış olmadı. Sadece görüş farklılığından ibaret bir duruma bu kadar alınacak ne var, halen anlayamıyorum.

Hayatımda hiç cep telefonu kullanmadım. Bir tuşunu dahi bilmem. Beni tanıyanlar telefon kullanmadığımı bildikleri için sorun olmuyor. Ancak ne gibi bir durum olsa telefon istiyorlar, telefon yoksa işlem de yapmıyorlar. Telefon artık tercih işi olmaktan çıkmış açıkça dayatılıyor. Neyse ki, pek işim olmadığı için çok da aramıyorum.

Laptop kullanmıyorum, masaüstü kullanıyorum. Bir yere gitmediğim için masaüstü tam benlik.
Aynı zamanda GNU/Linux geliştiricisi olduğum için masaüstü daha çok işime yarıyor.

Zaman içinde telefonun öleceğini ve onun yerini doğrudan frekans yansımasıyla geliştirilen teknolojinin alacağını düşünüyorum.

Bazen düşündüklerim şiir gibi olur. Unutmadan bunu yazayım derim. Tam yazacağım anda aklıma başka şiir gibi düşünceler saplanır. O halde ötekini boşver bunu yazayım dediğimde bir de bakmışım ki, her ikisini de unutuvermişim. Lakin bunu kendime yediremediğim için intikamını bir başka şiirle almaya çalışırım ama bu defa da yazacağım şiirde tanklar, toplar, savaşlar havada uçuşur, intikam adıyla yazılan şiirden ancak üçüncü dünya savaşı çıkar.
Velhasıl arada kaçanlar olmuştur ama hiç bir zaman şiir yazma başarısı gösteremem.
Ama olsun en azından kafamdan geçmişliğiyle mutlu olurum.

Hümanizme bağlı diyalektike bakarsan işin içinden çıkamazsın.
Bu yüzden bilimsel diyalektiki baz almalısın.
Çünkü dünyadaki bütün doğrular bilimsel diyalektik ile saptanmıştır.
Hatta bilimsel diyalektikin yanlışını bile yine bilimsel diyalektik çözmüştür.
Yani bilimsel diyalektik dışındakiler en fazla ona yardımcı olur daha öteye gitmez.

Şu sitelerin ne halt olduğunu yazan bir başlık olsa iyi olur.
Şahsen kendim sanal ortamı pek bilmem bu yüzden, Netflix, Facebook, Twitter, gibi daha binlerce sitelerin ismi geçtiğinde öküzün trene baktığı gibi bakıyorum.
Yani sosyal ortam olması dışında hangisi neye hizmet eder, nasıldır, yenir mi, cidden en çok kullanılan siteleri şöyle doyurucu yazan bir başlık bence iyi gider.
Gerçi sanal ortamı böyle benim gibi bilmeyen belki azdır ama olsun, bu dünyayı azınlıklar kurtarır.

@Struma, içinde söyledi: Ekşi sözlük

Ekşi Sözlük fikir vericidir lakin bilgi verici değildir.

Bu yılın en güzel sözü olsa gerek.
Evet bir kaç yer dışında ekşi sözlük olsun, medya olsun, daha başka platformlar olsun, hiç biri bilgi vermiyor ama fikir veriyor.

Ekşi sözlük bilgi verecek kapasitesi yok. Taşlamayı, haşlamayı bir halt zanedenlerle dolu, çok nadir bir-iki kişi çıkıyor. Onlar da arada kayboluyor.
Bu yüzden ekşiyi hiç bir zaman ciddi bir site olarak görmedim ama bazen gülmek için girerim, çünkü yorumlar genelde gülmeye yarıyor.

@Struma, içinde söyledi: DİN KÜLTÜRÜ VE AHLAK BİLGİSİ DERSİ HAKKINDA

Zorunlu olarak okutulmasına karşı mısınız ?

Elbette karşıyım. Dayatmalar insanın tercih özgürlüğünü elinden alır, çünkü dayatmalar reel tercih yapma şansı vermez, insanları ön yargılara mahküm eder, geniş değerlendirme yapmasına mani olur.

@Struma, içinde söyledi: DİN KÜLTÜRÜ VE AHLAK BİLGİSİ DERSİ HAKKINDA

Ders adıyla içerik arasında bir çelişki görüyor musunuz ?

İçeriği tam olarak bilmiyorum ama yayınlardan öğrendiğime göre ilkel, sınırlı, yanlı ve en önemlisi de yobazlık üzerine kurulmuş olduğunu görüyorum.

@Struma, içinde söyledi: DİN KÜLTÜRÜ VE AHLAK BİLGİSİ DERSİ HAKKINDA

Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi dersi yerine, inançları işleyen bir ders getirmek isteseydiniz nasıl bir ders tasarlardınız ?

İnançların artık ilkellik olduğunu, miadını doldurduğunu, inançların uydurma olduğunu, insan ve toplum gelişimine sekte vurduğunu, bilimin önünde en önemli engel olduğunu, insan ahlakını inançların belirleyemeyeceğini, Orta Doğu, Orta Asya, Kuzey Afrika ülkelerinin inanç yüzünden halen acı çektiklerini anlatan bir tasarı hazırlardım.

Ancak sorun insanları aydınlatmakta değil, sorun insanların inanç girdabına yakalanmasında.
Yani girdaba yakalanana uzattığın eline elini vermiyorsa yapacak birşey kalmıyor.
Çünkü girdabı cennet sayan kafaya pek birşey yapamıyorsun.

@kereste, içinde söyledi: Küçük şeyler...

ama burada bundan böyle yazmamın bir anlamı kalmadı

Kardeşim çocuk gibi her şeye alınıyorsun. Herkesin tercihine veya yanlış bulduğuna bu kadar kafayı takman gereksiz. Çünkü kafayı takacak olsak bu dünyada hiç kimseyle konuşmamamız, insanın uğramadığı bir dağa çekilmemiz lazım.
Oysa şurada kısacık bir ömrümüz var, iyi veya kötü takıl gitsin. Üstelik formu terketme gerekçen çok basit şeyler, bir eleştiri yaparsın olur-biter . Böyle şeyler için forum terkedilmez.
Hani birileri sana küfür, hakaret eder ve aşağılayıcı davranışta bulunur, yönetim de buna karşı birşey yapmaz, o zaman hak veririm. Ama gerçekten nedenin ciddiye alınacak şeyler değil.
Ayrıca seni seviyoruz, dürüstlüğün, açık sözlülüğün ve kendine göre aydın biri olman forumda bizlere moral kaynağı oluyor.
Üstelik şu ana kadar gördüğüm en özgür forum burası. Şu zamanda bütün özgürlüklerin kısıtlandığı bir ortamda bu kadarcık özgürlük bile bir nur nimet sayılır.
Ahan da sen de biliyorsun, özgür platformların hepsi kısa arayla kapandı.
Kardeşim bu yazımı okuduysan hemen gel, daha kereste, kavak falan keseceğiz, böyle gidişle bizleri de üzüyorsun.
Ayrıca nedense DemoKratos da uğramaz olmuş, o da ayrı bir soru işareti.
Neyse her neredeyseniz sizleri görmek istiyoruz, sizlerin bilgilerinize ihtiyacımız var, bizi böyle öksüz bırakmayın.

Dünyada iki tür toplum var.
Biri kazanır, diğeri şikayet eder.
Birinde devlet halk içindir, diğerinde halk devlet içindir.
Biri yönetici seçer, diğeri yöneticiden medet bekler.
Birine gelişmiş, diğerine gelişmemiş denir.

Sol felsefeye göre bu ayrımı kapitalizm oluşturmuştur.
Sağ felsefeye göre bu toplumların kendisinden kaynaklıdır.
Dini felsefeye göre bunu tanrı layık görmüştür.

Sosyal demokrasi, nedeni bir kenara bırakalım, en iyisi kapitalizmde uzlaşalım der.
Monarşiler, diktatörlükler asarım, keserim hiç bir halt yiyemezsin der.
Sosyalizm, kazandığın kadar yersin der.

Toplumların bu yaşam biçiminden birini seçme şansı olsa dahi kendi tipiyle uyuşmuyorsa onu getiremez getirse dahi uzun soluklu yaşatamaz. Çünkü toplum yapısı ne ise kendi yönetim biçimi de o olur.
Geçtiğimiz yüzyılda toplumlar sosyalizmi istiyordu, onu getirmek için de yetmiş yıl uğraştılar ama getiremediler, çünkü hem süreçle, hem dünya dengesiyle hem kendileriyle uyuşmuyordu.
Bir başka örnek, İran'da laik sistem vardı, yaşam biçimini kısıtlama olayı yoktu, toplum istediği gibi giyinebiliyordu, kadınlar üzerinde baskı yoktu. Bu sistem toplumla uyuşmadığı için onu yıkıp yerine ilkel molla yönetimi getirdiler.
Fransız devrimi de tam tersine, saray yönetimi miadını doldurmuştu. Artık toplum kendi kendini yönetmek istiyordu. Sarayı yıkıp cumhuriyeti getirdiler. O zamandan buyana cumhuriyeti devam ettirdiklerine göre demek ki, toplumla uyum sağlamış.
Alman toplumu 1930'larda ırkçılığı denedi, demokrasiyi ırkçı yönetimin kucağına verdi, acı sonuçlarını yaşadıktan sonra demokrasiye sahip çıktı.
Türkiye Cumhuriyeti kalkınma, aydınlanma, devrim yapma ve Altı Ok hedefi üzerine kuruldu, toplum buna uygun olmadığı için kazanımlara sahip çıkmadı.

Bu kısa örneklerden anlaşılacağı gibi toplumların farklı anlayış biçimleri nedeniyle dünya toplumlarını eşit görmek bir yanılgıdır.
Hatta Karl Marks gibi bir bilim adamı dahi pratikte örtüşmeyen "Bütün İşçiler Birleşin" sloganıyla yanılmıştı.
Bu bir bütün toplumları aynı sınıfa koyma yanılgısıydı. Çünkü kazanmayı bilen toplumla medet bekleyen toplumu işçi sınıfı yanılgısıyla aynı kefeye koymuştu.
Gerçekte ise işçi sınıfının her ülkede aynı olamayacağı yüzyıl içerisinde yaşanarak deneyimlenmiş oldu.
Bu da toplumların hangi nedene dayandırılırsa dayandırılsın eşitliğe göre değil, kazanç tipine göre yönetileceği gerçeğini doğruluyor.
Başka deyişle, yönetilme şeklin hakim toplum anlayışının bir yansıması olarak karşımıza çıkıyor.
Ancak bu sonuç şu soruyu açıklığa kavuşturmuyor. Yönetim anlamında toplumların farklı anlayış biçimine sahip olması kendinden mi kaynaklı yoksa başka güçler mi söz konusu?
Bana göre her ikisinin de rolü olmasına karşılık, en büyük etken toplumların kendisinden kaynaklıdır.
Çünkü gelişmemiş toplumlar çok basitçe yönlendirilirken, gelişmiş toplumlar üzerinde başkaları çok fazla etkili olamıyor.
Bu sorudan da anlaşılacağı gibi toplumlar insani değerlere göre değil, kazanç tipine göre yönetilir.
Diğer deyişle, ne kazanmışsan, kazandığın ne ise yönetilme şeklin de onunla orantılı olacaktır.
Dolayısıyla dünyada iki tür toplum var.
Biri temel ihtiyaç sorununu aşmış artık uzayla meşgul olurken, diğeri "Hocam, penisim kalkarsa orucum bozulur mu?" ile meşgul.