Bergson ve Whitehead ile pragmatizmin 20. yüzyıl felsefesinin ilk uğrağını meydana getirdiği yerde, yirmili yıllardan itibaren sahneye çıkan analitik felsefe, yüzyıla damgasını en uzun süreyle ve en etkili bir biçimde vuran ikinci uğrak olmuştur. Analitik felsefe, 20. yüzyılın başlarında İngiltere’de boy gösteren Hegelci idealizme karşı çıkan İngiliz filozofu G. E. Moore’la başlar. Gerçekten de kavramsal analiz yöntemini ilk kez olarak kullanan Moore idealizmin kurucu veya asli ilişkiler ve organik bütünler anlayışını reddederken, önceliği bunların yerine bireysel yargı ya da önermelere ve bu önermeleri oluşturan kavramlara vermiştir. Analitik felsefeye Moore’un önemli katkılarından sonra en ayırt edici katkıyı, Bertrand Russell’in sağladığı söylenebilir. Çünkü modern mantığı veya yeni mantık teorisini felsefi analizin imkânlarını geliştirmek için kullanan ilk kişi, odur. Analitik felsefenin ayırıcı özelliğini yaratan şey mantıksal analize yüklenen rol, ona verilen önem olmuştur.

Russell’in düşünce ve eserlerinde mantığın felsefi analizin hizmetine koşulmasıyla belirlenen bu büyük gelişme, onun meşhur “betimlemeler teorisinde” ortaya çıkar. Çünkü o söz konusu teoride, tek tek şeylerin betimlendiği önermelerin analizi için mantık teorisini kullanır. Russell, bu teoriyi kullanmakla da kalmayıp, bu yöntem sayesinde varlık ve özdeşlikle ilgili uzun zamandan beri çözülemeyen problemleri çözüme kavuşturabildiğini ve fazladan dolayımsız olarak tecrübe edemediğimiz şeylerin (betimlemeye dayalı) bilgisine erişmenin bizim için nasıl mümkün olduğunu açıklayabildiğini savunur. Mantık teorisini geliştirip uygularken, söz konusu mantıksal-analitik felsefe yönteminin felsefe yapmanın yegâne uygun yolu olduğunu öne sürer. Bir yandan mantığın felsefenin özü olduğunu söylerken, bir yandan da “gerekli analize tabi tutulduğunda her felsefi problemin ya felsefi bir problem olmadığının ya da mantıksal bir problem olduğunun görülebileceğini” iddia etme durumuna gelir. Russell’a göre, söz konusu mantıksal-analitik yöntemi felsefeye kazandıran kişi, esas Gottlob Frege’dir. Russell her ne kadar mantıksal-analitik araştırma yöntemini Frege’ye geri götürse de onun felsefesi bundan çok daha fazlasını, özellikle de deneyimde sunulan şeylerin, yani bizim “tanışıklık yoluyla” bildiğimiz şeylerin önceliğine yapılan vurguyu ihtiva eder.

Bütün bu karmaşıklık ve çeşitliliğine, getirdiği bütün yeniliklere rağmen, 20. yüzyıl felsefesine yaklaşık ellili yıllara kadar tam bir birliğin, altmışlı yıllardan itibaren de bu kez önceki dönemin felsefe anlayışına radikal bir tepkiyle karakterize olan alternatif bir felsefe anlayışının yarattığı birliğin egemen olduğu, her şeye rağmen söylenebilir. Söz konusu ilk dönem felsefesinin birliğini sağlayan şey, 19. yüzyılın büyük ölçüde Kant’tan miras alınmış olan inşacılığıyla göreciliğinden uzaklaşma veya kaçış isteğidir. Gerçekten de yüzyılın ortalarına kadar filozoflar, bilginin, ama zihnin inşası olmayıp nesnel olarak var olan evrene ilişkin bilginin, imkânını yeniden olumlama gayreti içinde olmuşlardır. Her ne kadar kendilerini Kantçı paradigma karşısında özgürleştirme gayretlerinde oldukça farklı yollar izleseler de yüzyılın ilk yarısının hemen hemen tüm filozoflarının ortak bir realist amaç doğrultusunda, nesnelliği yeniden ele geçirme çabasıyla karakterize oldukları kabul edilir.

Bununla birlikte esas itibariyle veya büyük ölçüde analitik felsefeyi karakterize eden söz konusu mutlak birlik, yüzyılın hemen başlarında, özellikle de felsefeleri 19. yüzyıl düşüncesinin büyük ölçüde devamı olan, bu dönemin iyimserliğini, ilerlemeye beslediği inancı devam ettiren Bergson, Dewey ve Whitehead gibi filozoflar tarafından ancak çok gevşek olarak tesis edilebilmiş bir birliktir. Gerçekten de 19. yüzyılın en azından Alman idealistlerinde büyük bir güçle ortaya çıkan metafiziksel ilgisini aynen devam ettiren iki filozoftan Bergson, tıpkı Schopenhauer gibi, sezgide açımlandığına inandığı gerçekliğin, kör ve tatmini imkânsız olan bir iradeden ziyade, yaratıcı bir hayat hamlesi olduğunu söylüyordu. Bununla birlikte, onun insan ve insanın evrenle olan ilişkisine dair görüşleri Schopenhauer’ın görüşlerinden çok daha iyimserdi. Üçlünün ikinci filozofu olan Dewey (ve elbette üyesi olduğu pragmatist okul), akıl ya da zekânın iradeye tabi olduğu ve “hakikat”in iradeyi tatmin eden önerme, bilgi ya da teori olduğu konusunda Bergson’la tam bir uyuşma içinde oldu; fakat o, çok daha bilimci olduğu için Bergson’un sezgi anlayışıyla bilumum metafiziksel eğilimlerini reddetti. Whitehead, Bergson ve Dewey ile kıyaslandığında, çok daha rasyonalist biriydi. Ama onun rasyonalizmi, klasik rasyonalizmin geleneksel dedüktif sistem idealinden oldukça farklıydı. Nitekim o, günlük deneyimin dünyası ile fizik ve yaşam bilimlerinin dünyası arasındaki boşluğu kapatmak amacıyla, açık uçlu bir kategorik şema inşa etmişti.

Felsefenin 20. yüzyıldaki gelişim seyrini izleyebilmek, onun başka çağlardaki gelişimini takip edebilmekle kıyaslandığında, alabildiğine zor ve zahmetli bir iş olarak karşımıza çıkar. Bunun da en önemli nedeni, bütün çağların en uzunu olan 20. yüzyılda çınar sayısının, yani felsefeye katkı yapmış olan filozof sayısının hiç olmadığı kadar çok, hatta ormanı veya ana akımları görmeyi imkânsızlaştıracak ölçüde fazla olmasıdır. Artık belleklerin bir parçası haline gelmeye başlayan 20. yüzyılın, ilk üç çeyreğini bir tarafa bıraksak bile, sadece son çeyreğinde, çağ ile neredeyse özdeşleşmiş pek çok filozof toprak olmuştur. Bunun için sadece Rudolf Carnap’ın (ö. 1970), Martin Heidegger’in (ö. 1976), Jean-Paul Sartre’ın (ö. 1980), Michel Foucault’nun (ö. 1984), Simone de
Beauvoir’ın (ö. 1986), Emmanuel Levinas’ın (ö. 1995), Gilles Deleuze’ün (ö. 1995), Thomas Kuhn’un (ö. 1996), William von Orman Quine’ın (ö. 2000), Hans Georg Gadamer’in (ö. 2002), John Rawls’ın (ö. 2002), Robert Nozick’in (ö. 2002), Donald Davidson’un (ö. 2003), Jacques Derrida’nın (ö. 2004), Peter Strawson’un (ö. 2006), Jean Baudrillard’ın (ö. 2007) ve Richard Rorty’nin (ö. 2007) isimlerini
saymak yeterli olabilir.

20 . yüzyılı bütün çağlardan çok daha uzun bir çağ haline getiren şey, yalnızca filozofların ve filozofları bir araya getiren okulların sayısı değildir. Fakat esas, felsefenin hiçbir zaman boşlukta gelişmediği dikkate alınacak olursa, bu filozofların düşüncelerine vücut veren sosyal ve politik koşulların farklılığı, çeşitliliği ve yoğunluğudur. 20. yüzyıl büyük dünya savaşlarıyla, komünist, faşist ve totaliter devletlerin doğuşu ve yıkılışıylarıyla, sayılamayacak kadar çok bölgesel savaşla, nükleer silahlara ek olarak başkaca kitle imha silahlarının icadıyla, soykırımlarla, sömürgeciliğe karşı verilen kurtuluş savaşlarıyla, küreselleşmeyle, teknolojinin olağanüstü büyük gelişimiyle ve nihayet büyük kitlelerin kentlerde gerçekleştirdiği eşi benzeri görülmemiş istilayla karakterize olur. Bu bağlamda, hızlı bilimsel ve teknolojik ilerlemelerin 20. yüzyılda daha önce tahayyül edilmesi dahi mümkün olmayan politik felaket ve alabildiğine dramatik olaylarla birleşmesi, hemen herkes tarafından kabul edilen bir olgudur.

20 . yüzyıl felsefesi, bütün bunların dışında, yine tasnifi ve ana akımları ortaya çıkarmayı zorlaştıracak şekilde, klasik felsefelerin veya felsefenin klasik dallarının dışında kalan yeni felsefelerin zuhuruyla oluşur. Buna göre, matematiksel mantığın, meta-etiğin, dil felsefesinin, psikoloji felsefesinin, toplumsal cinsiyet felsefesinin, çevre felsefesinin ve hatta bilim felsefesinin hemen hemen tamamen 20. yüzyıl felsefeleri olduğu söylenebilir. İşte bu durum, 20. yüzyıl felsefesinin mutlak bir uzmanlaşmayla karakterize olduğu anlamına gelir. Son büyük felsefe sistemlerinin 19. yüzyılda kaldığı dikkate alınırsa, 20. yüzyılda filozofların, sistem inşa etme gayreti içine girmekten ziyade, felsefenin münferit alanlarında özgün ve eleştirel düşünceler geliştirdikleri ve felsefeyi, söz konusu uzmanlaşma eğilimlerine paralel olarak, birtakım “dönüş”lerle ifade ettikleri söylenebilir. Sözgelimi bu bağlamda yüzyılın en etkili “dönüş” hareketi olarak “dile dönüş”ten söz etmekte fayda olabilir. Gerçekten de 20. yüzyılda Heidegger’den Gadamer’e, Austin’den Wittgenstein’a, LéviStrauss’tan Ricæur ve Derrida’ya pek çok filozof, analitik felsefeden hermeneutik ve gündelik dil felsefesine, yapısalcılıktan postmodernizme pek çok akım dile başvurmuş, dili temel almış, söylemi ve dilsel temsili bilgi ve hakikat arayışında felsefenin ulaşabileceği en yüksek nokta diye tanımlamıştır. Yine, hemen bütün bu filozof ve akımlara göre, dilin dışında hiçbir olgu, belli bir dil kalıbına giren veya münferit bir dilsel tasvirde ifade edilen dışında hiçbir gerçeklik yoktur. Dile dönüş hareketinin doruk noktasını temsil eden Wittgenstein’a göre, dünyayı ve hayatı anlamak için neyin geçerli ve anlamlı olduğuyla ilgili ölçütlere sahip bulunan dil oyunları veya kültürel yaşam biçimleri çokluğunun varoluşunu kabul etmek zorunluluğu bulunmaktadır.

Ahlaki inançların tarihsel köklerini, moral kavram ve fikirlerin kökenlerini ortaya çıkarma anlamında jeneolojik bir etkinlik içine giren Nietzsche, bizi, biri “efendi ahlakı”, diğeri ise “köle ahlakı” olmak üzere iki karşıt ahlaka götürür. Başka bir deyişle o, antropolojik bir yaklaşım benimseyerek insanların güçlüler ve zayıflar olarak ikiye ayrıldıklarını, bu insanlar arasındaki ilişkilerin temelinde de
ahlaki unsurlar yerine gerçek hayatta bulunan her şeyin olduğunu söyler. Gerek hayatın bizatihi kendisindeki ve gerekse tek tek bireyler arasındaki ilişkiler güç ilişkileri olup, ahlakın mahiyetini belirleyen şey bireyin güçlü ya da zayıf olmasıdır. Buna göre, verili ahlak zayıf, güçsüz karakterli insanların teşekkül ettirdiği bir ahlaksa eğer, bu ahlak köle ahlakıdır; buna mukabil o güçlü, kendilerine güvenen, sağlıklı insanlar arasında teşekkül etmiş olan bir ahlak ise, söz konusu ahlak bu kez efendi ahlakı olmak durumundadır. Nietzsche 19. yüzyıl Avrupa’sında yürürlükte olan ahlakın, kaynağı itibariyle çok büyük ölçüde İbrani-Hıristiyan geleneğinden çıkmış olan bir köle ahlakı olduğunu ve sadece Sokrates’in değil, fakat Katolisizm, Protestanlık ve bütün bir Aydınlanmanın köle ahlakına yardım ettiğini, hatta onu daha güçlendirip yaymaya çalıştığını ileri sürer.

Nietzsche işe önce efendi ahlakından örnekler vererek başlar ve buradaki iyi-kötü kavramlaştırmasının temelinde, asil-kötü ayırımının bulunduğunu söyler. İlk gelen ve hakiki bir ağırlığı olan iyidir ve onun ifade ettiği değer soylu sınıfın kendisini bir bütün olarak olumlamasıdır. İyi, soyluların cesaret, fiziki ve zihinsel kudret ve gurur gibi ayırıcı niteliklerine sahip olan “asil” anlamına gelmektedir.
“Kötü” ise ikincil kavram olup, soylunun niteliklerinden yoksun ve aşağı olanı gösterir. Soylununniteliklerinden yoksun bulunan köle ruhlu insanlar, kuruluşları ya da yapıları itibariyle aşağı olduklarından, kötü olmaları dolayısıyla hiçbir şekilde ayıplanmazlar.

Nietzsche söz konusu soylu ya da efendi ahlakından sonra, aristokratik değer sistemiyle köle ahlakı arasındaki bir geçiş evresi olarak, rahipçe değerleme tarzından söz eder. Daha ziyade Hinduizm ve Budizm tarafından örneklenen ve eylemden uzaklaşarak, içsel, manevi yaşamın geliştirilmesine özel bir önem izafe eden bu ahlakın temel değerleri, açıktır ki, çileci değerler olmak durumundadır. Bununla birlikte, esas Musevilik tarafından cisimleştirilen ve efendi ahlakıyla mutlak bir karşıtlık yaratan bu ara ahlak kategorisi, dünyevi mutluluk, güç ve başarı yerine, sadece acı çekmeye pozitif bir değer yükleyerek kölenin ahlak alanındaki başkaldırısına çıkan yolu hazırlar. Museviliğin kendisi ise Hıristiyan etiğini doğurur.

Nietzsche, aristokratik değer yargılarının çökmesi ile beraber, bencil-bencil olmayan karşıtlığının sürü içgüdüsünün egemenliğini hazırladığını söyler. Burada yapılan en büyük hata, ona göre, ahlaklı olanla bencil olmayan arasında özdeşlik kurulması olmuştur. Sürünün belli bir ahlakı olan bir grup, “belli bir grup olarak ayakta durmasını ve kendini o grup olarak sürdürmesini sağlayan bir ahlakla bağlı bir grup” olduğu dikkate alınırsa, Nietzsche’nin bakış açısından köle ahlakı ile topluluk içgüdüsü arasında çok yakın bir ilişki bulunduğu, ahlaklılıkla ilgili kavramlaştırmaları belirleyen gücün bu ahlak anlayışı olduğu açıklıkla ortaya çıkar. Nitekim Nietzsche işte buna işaret ederek, güçlülerle zayıflar arasındaki farklılığı şöyle ifade eder: “Güçlüler doğal olarak ayırmaya, zayıflar bir araya gelmeye eğilimlidir, eğer güçlüler bir araya gelirlerse, bu ancak saldırgan bir toplu eylem ve güç isteminin toplu tatmini amacıyladır, bireysel vicdanın epey direnciyle karşılaşır; aksine zayıflar, bir araya gelmekten pek hoşlanırlar.”

Filozofların etikleri, salt bir ahlak filozofu değilseler eğer, onların genel felsefe anlayışlarına sıkı sıkıya bağlı olur. Friedrich Nietzsche, herhalde söz konusu genel değerlendirme ya da durumun kendisi için en fazla geçerli olduğu filozoftur. Onun Batı değer sistemine yönelik eleştirisi, Batı ahlakının soykütüğüyle ilgili düşünceleri, çok büyük ölçüde kendisinin Batı metafiziğine yönelik
eleştirilerinin bir devamı olmak durumundadır.

Nietzsche Batı metafiziğine yönelik bu eleştiriden hareketle, gerek Batı metafizik geleneğinden, gerekse bu metafizik geleneğin Platoncu bir yorumundan ibaret olan Hıristiyanlıktan kaynaklanan dünya görüşünün, nihayetinde nihilizmle sonuçlanmak durumunda olduğunu, kendi çağının da bu metafizik geleneğin sonu olma anlamında nihilist bir çağ olduğunu söyler: “Nihilizm kapıda bekliyor:
Nereden geliyor bütün bu misafirlerin en tekin olmayanı?”

Nihilizmi, “en yüksek değerlerin kendi kendilerini değersizleştirmesi, amacın kaybolması ve niçin sorusunun cevapsız kalması” diye tanımlarken, klasik ahlak anlayışının sonuna işaret eden Nietzsche, onu sonuçları bakımından değil, fakat tarihsel bir süreç içinde değerlendirir. Ona göre, nihilizmi zamanın sosyal üzüntüleri, psikolojik dejenerasyonları, yanlışları ve ayartmaları yoluyla değerlendirmek bir hata olur. Nihilizmi değerlendirirken, esas ona vücut veren tarihsel kaynak veya kökenleri ele almak gerekir.

Nietzsche’nin bilgi konusundaki görüşleri de büyük ölçüde metafiziğe dönük reddiyesinden çıkar. Başka bir deyişle, Nietzsche metafiziği reddederken, duyular üstü bir dünyanın akla dayalı kavramsal bilgisini de reddetmiş olduğu için rasyonalizmi de bir şekilde elemiş olur. Hakikatin sadece duyulardan geldiğini, bizim duyuların tanıklığını kabul ettiğimiz ölçüde bilgiye erişebileceğimizi
savunan Nietzsche, insanların duyularını güçlendirme anlamında silahlandırmalarını, deneyimleri üzerinden düşünmelerini söyler.

Nietzsche’nin ampirisizmi, aynen kendisi gibi ampirisizmi benimseyen ve bununla da kalmayıp deneyime dayalı bir bilgi yoluyla metafiziği reddeden pozitivizmin ampirisizmi gibi koşulsuz ve geleneksel bir ampirisizm olmanın ötesine gider ve bir tür pozitivizm karşıtlığı ve perspektivizm ile tamamlandığı için geleneksel bilgi görüşlerinden de tam bir kopuşu ifade eder. Nietzsche işte bu bağlamda, Batı felsefesi ya da epistemolojisinin çok büyük ölçüde Aristoteles felsefesinde öne çıkan mantığın, bilginin elde edilmesinde belirleyici unsur olarak özdeşlik ilkesinin üzerine inşa edildiğini söyler. Dünyayı ve var olanları anlamlandırma teşebbüsünün de genelde bu özdeşlik ilkesinin öne çıkarıldığı anlayış üzerine kurulduğunu söyleyen Nietzsche, bilginin ve anlamın özdeşlik ilkesi üzerinden anlaşılıp ifade edilmesine karşı çıkar. Değişmez bir anlam, nesnel ve mutlak bir bilgi imkânına karşı çıkan Nietzsche anlamın veya bilginin özdeşlik ilkesi üzerinde temellendirilmesi yolundan saparak, anlamın çoğulluğuna ve bilgide perspektif farklılığının önemine vurgu yapar. Başka bir deyişle, o artık sabit bir bilgi nesnesiyle anlam üretimini sorgularken, özdeşlik ilkesinin belirlediği mütekabiliyet anlayışına dayalı bilginin mümkün olmadığını söyler.

Nietzsche, aynı Aristotelesçi anlayış üzerine kurgulanmış pozitivizmin nesnelci bilgi ve hakikat anlayışının yerine perspektivizmi geçirir veya geleneksel felsefenin klasik özne, temsil ve hakikat anlayışlarına karşı çıkarak, olguların değil de sadece yorumların bulunduğunu, nesnel ve değişmez hakikatlerin değil de çeşitli bireylerin veya grupların yapım ya da inşalarının var olduğunu öne sürer. Bilgiye, dünyayı belli şekillerde tanımlayan kavramsal bir çerçeveden hareketle erişildiğini söyler. Bilgiye sahip olanlar, ona göre dünyayı hiçbir zaman yalın bir biçimde ve olduğu gibi göremezler. Bilgiye erişme sürecinde, varsayımlarla önyargıların aracı olduklarını, dış-dünya yorumlanırken, kişilerin kavram, ilke ve kabullerden yola çıktıklarını söyleyen Nietzsche’ye göre, kavramlardan ve kabullerden arındırılmış boş ve yönü olmayan bir zihin tek başına hiçbir şey öğrenemez. Bilenler gördüklerini bir tanım içinde ya da teorileştirerek sunmak zorundadırlar. Bu yüzden birtakım temel önkabuller olmadan, bilginin kendisi de imkânsız olur. Nietzsche, pozitivizmin yalnızca var olanı yansıtıp, ona kendinden hiçbir şey katmadığı için dünyanın bir aynası olarak anlaşılan bilgi idealinin yanlış olduğunu söyler, çünkü her tür bilgi, bilenlerin aktif olarak katıldığı bir inşa etkinliği olmak durumundadır.

Bu soruyu soran arkadaslar icin actim konuyu, bilmiyorum arkadaslar.

Stellarium Web Online Star Map

Bu online yıldız haritasında kafanı nereye çevirsen starlink uydusuna denk geliyorsun. 🙂

Bakış yönünde ki uyduların tamamının yüklenmesi için biraz beklemek gerekiyor.

Uyduları görebilmek için FOV 30 olana kadar yaklaştırın.

Elon musk acaba kaç tane uzaya gönderdi?

Yanıldığını düşünüyordu; hiç istemediği halde ve yine de içindeki hisler kolay kolay teslim olacak gibi durmuyordu. Yanında, yanıbaşında inandığı, güvemdiği biri olsa onunla paylaşır ve yanılgısının gerçek olup olmadığı hususunda yaklaşık bir sonuca varabilirdi. Nihayetinde insan kendi yanılgısını tek başına asla bilemez; bir ötekinin onu günyüzüne çıkarması gerekir; zira, yanılgı her daim bir öteki ile ilgilidir; en azından sosyal olgular için bu böyledir; hiçbir yerde fizik kuralları sosyal olgulara ne doğrudan ne de dolaylı olarak uygulanamazlar. Yanılmıştı çünkü o, ona öyle demişti; gerçek miydi, pusarık mıydı, anlamaya çalışıyordu. Onun her dediğinin, her yaptığının doğru olduğunu söylemek mümkün olmadığına göre yanılgının yanılgısı da mümkün görünüyordu. Daha önceden deneyimlediği benze bir süreç olsa - ki, hiçbir sürecin yek diğerine birebir benzemediğini biliyordu - anlamakta zorlanmayacak ve hemen bir yargıya varabilecekti; oysa bu ilk kez karşılaştığı bir durumdu. Yargıya varmanın karmaşık süreçleri belki de gerçek yargının imkansızlğından dolayı çetrefildir. Ne olursa olsun bir yargıya varmanın gereği iç huzuru için kaçınılmazdı. Uzunca bir süre düşündükten sonra sessiz dili konuşmaya başladı;

-neden?
-insan doğası,
-olmak zorunda mı?
-hayır,
-peki, niçin?
-herhangi bir nedene bağlı bir tercih,
-tercih olduğuna göre, bilmek ve istemek gerekir,
-kesinlikle,
-kime göre bir tercih?
-kendine göre,
-doğru mu peki?
-hem evet, hem hayır,
-antagonist bir çelişki gibi!
-pek sayılmaz,
-biraz daha açımlar mısın?
-onun doğrusu senin yanlışın olabilir, tam tersi de geçerlidir,
-bunun doğru ile ne ilgisi var?
-her tercih bir yönelimdir; bunun kendi içinde doğruluğu ile yarattığı sonuçların bir öteki üzerinde yapmış olduğu etkileri farklılaşabilir ve bu durum onun değil senin yanılgının sebebidir.

Huzurluydu, yanıldığını anlamanın verdiği bir huzur vardı içinde; ne bir öfke ne bir kızgınlık ne de bir pişmanlık taşımıyordu; olan ve olması gereken arasındaki yarıktan ince bir tül gibi geçebilirdi; süzüldü...

Ağızdan alınan nefesler fizyolojimizde denge kurmak yerine dengesizlik yaratmaktadır. Ağızdan nefes alıp - vermeye başlandığında özellikle parasempatik sinir sisteminin dengesi bozulmaya başlamakta ve limbik beyine duygu ve davranışlarımızla ilgili dengesizleştirici mesajlar gönderilmektedir.

Ağız nefesi kullanan kişilerde başlıca rastlanan şikayet ve hastalıklar;

Yorgunluk

Kas gerginlikleri, kas spazmı ve ağrısı

Konsantrasyon bozukluğu

Baş ağrısı

Uykusuzluk, kalitesiz uyku düzeni

Uykuda kabus görme

Göğüs ağrısı, göğüs darlığı

Panikatak

Kontrolsüz davranış eğilimi

Sindirim sistemi rahatsızlıkları

Azalmış gastrokolik refleks (yani kabızlık)

Gıda intoleransı

Mide bulantısı

Şişkinlik

Yetersiz ağız hijyeni

Sağlıksız dişler

Diş eti problemleri

Ağız kokusu

Anksiyete

Değişken, kararsız ve huzursuz zihin

Yüksek stres hormonu (kortizol) seviyeleri

Ani beden ısısı değişiklikleri (menapoz dönemindeki sıcak basmaları gibi)

Tahriş edici öksürükler

Bedenin farklı bölgelerinde uyuşma ve genel olarak uyuşuk, miskin beden enerjisi

Omurga ve postür bozuklukları

Ayrıca özellikle ağızları sürekli açık olan ve ağızdan nefes alıp veren çocuklar için bu ilerideki fiziksel ve zihinsel sağlıkları açısından büyük sorun teşkil eden bir durumdur. Ağız nefesi kullanan çocukların gelişiminde çene açıktır, kafa öne doğru eğilir ve pelvis de öne doğru çekilir. Özellikle Amerika’da ve İngiltere’deki diş hekimleri, çocuklarda ağız nefeslerinin neden olduğu dejenerasyonu önleyici ciddi tedavi metotları yürütmektedir.

Unutmayın, daha iyi ve mutlu olmak, geleceğe dair hayallerinizle sınırlı değil. Bu, tamamen kendiniz için günlük olarak yaptığınız seçimlerde ve verdiğiniz kararlarda saklı!

Nietzsche, kariyerinin özellikle son döneminde, hemen her tür hakikati ama esas metafiziksel hakikati reddederken, doğallıkla her türden tözsel varlık anlayışına karşı çıkar. Gerçekten de metafiziğe dönük reddiyenin felsefesinin adeta dönüm noktasını meydana getirdiği Nietzsche, metafiziği öncelikle ve temelde oluş dünyasının dışında kalan ikinci bir dünyaya, hakiki bir dünyanın varoluşuna beslenen inanç olarak tanımlar. Nietzsche, bu inancı reddetmekle kalmaz, onun kaynağını araştırır. Ona göre, ikinci bir dünyaya dair ilk düşüncelerini rüyalardan veya düşlerden elde eden insanlar, organik olan her şeyle birlikte kalıcı şeylerin, yani tözlerin varlığına inanma durumuna gelmişlerdir. Onlar uzun düşünümlerin ardından, bu kalıcı varlıkların varoluşunun delillerine ampirik yolları kullanarak varamayınca, gerçek dünyanın ampirik veya deneysel olmayan birtakım yollarla keşfedilebileceğine karar vermişlerdir.

Nietzsche’ye göre, Yunan’da oluş felsefesinin savunuculuğunu yapmış olan Herakleitos’tan sonra, felsefenin özellikle Platon eliyle rasyonalizasyonunda yapılmış olan şey budur. Oluş dünyasıyla baş etmek amacıyla kalıcı, tözsel varlıkların varoluşunu öne süren metafizikçi filozoflar, duyu dünyasının, duyu deneyiyle farkına varılan oluş dünyasının hakiki dünyanın sadece çarpık bir görünüşü olduğu sonucuna varmışlardır. Bu filozoflar açısından metafizik, oluş dünyasının üstünde ve ötesinde bulunduğuna inanılan akledilir dünyanın, Platon’un mağarasından çıkış olmadığını ileri süren Nietzsche’nin gözünde, sözde bilgisidir.

Mağaranın yegâne gerçeklik olduğunu öne süren Nietzsche, doğallıkla ampirik olmayan, sözde akılla anlaşılabilir bu dünyanın bilgisinin sahte bir bilgi olduğunu gözler önüne sererek, metafiziği, yani algı ve bilimin bizi salt görünüşle sınırladığını, oysa hakikate akli yoldan erişilebileceğini telkin eden metafiziği temellerinden sarsma, hatta yıkma amacı güder. Zaten Nietzsche’nin Aydınlanmacı selefleri, bilginin temelinde sadece duyu deneyiminin bulunduğunu ve ampirik yöntemlerin insani olmayan bir alanda veya doğaüstü bir dünyada olup biteni açıklamaya uygun olmadığını yeterince açık bir biçimde göstermişlerdi. Nietzsche metafizik bir dünyaya inancın buna rağmen ve esas itibariyle de tözsel gerçekliklerin veya birtakım metafizik varlıkların var oluşunu, beşeri dünyadaki en yüksek önemi haiz, değerli şeyleri açıklayabilmek veya temellendirebilmek adına varsaymanın zaruri olduğu kabulüyle devam ettirildiğini söyler.

Risking My Life To Settle A Physics Debate

Arkadan gelen rüzgardan daha hızlı giden araç ile ilgili sorularım olacak.

Pervane neden ters yönde dönüyor?

--->\ ^ böyle dönmesi gerekirken
--->\ v böyle dönüyor. 🙂

Dünya yüzünde gelmiş geçmiş en zengin kişi kimdir?

Bu sorunun yanıtı toplumlara kültürlere göre değişir yerel kültüre göre Kârun'dur ama bunun aslı yok.

Sorunun doğru yanıtı Musa Mansa'dır. Hem de açık ara. Yeryüzünde ne kimse onun kadar servet edindi, ne de hâla o serveti yakalamış kişi var. Tüm zenginlerden açık ara öndedir.

Kim bu adam? Mali imparatoru. Mali de neresi diyenler haklı. Pek bilinmez. Mali İslam'ın altın çağında, yani Moğollar talan etmeden önceki parlak döneminde, Atlas okyanusu kıyısı, Sahra çölü ve ekvator arasında kurulmuş bir imparatorluk.

Şimdi az bilindiği gibi zamanında da bilinmiyordu. Bu imparatorluğun gücü altına dayanıyordu. Bölge dünyanın en zengin altın madenlerine ev sahipliği yapıyor. Dünyanın altınını Mali tedarik ediyordu fakat altının kaynağının orası olduğu az biliniyordu.

Mali imparatoru o kadar zengindi ki ekvator ormanlarından elde ettiği ağaçlarla dev bir filo yaptırmış ve okyanusa açılmıştı. Fakat geri dönmedi. Akibeti bilinmiyor. Koca filoyu okyanus yutar mı, evet yutmuş olabilir. İmparatorun yerine geçen Musa ise dindar biriydi. Öyle keşifle meşifle işi yoktu. Altınları hayır işlerinde kullanmak istiyordu.

Bu amaçla hacca gitmeye ve yol boyunca her yerde altın dağıtmaya karar verdi. İslam dünyasını altına boğmak ve sevaba garkolmak istiyordu. 1200 tane cariyesi vardı ve öbür dünyada da hurileri olsun istiyordu tabii!!!

Develere tonlarca altın yükletti ve Mekke'ye doğru yola çıktı. Yolda durmadan altın dağıtıyordu. Kahire'ye ulaştığında Memlük sultanı onu ağırladı, namı kendisinden önce gelmişti. Musa Kahire'de kesenin ağzını iyice açtı. Memlük sultanı ile ahbap olmuştu. Altın vermedik fakir bırakmadı. Kalan altını Mekke'de dağıtacaktı. Sonra Mekke'ye ulaştı ve kalan altını da dağıttı, geri dönüş yoluna geçti.

Kahire'ye geri döndüğünde ahbabı Memlük sultanı onu asık suratla karşıladı. Çünkü o devirde altın çok kıttı ve çok değerliydi. Tonlarca altın dağıtılması altının değerini çok düşürmüş ve yiyecek fiyatları inanılmaz fırlamıştı! Yani günümüz terminolojisiyle enflasyon canavarı Kahire'yi sarmıştı.

Bu belayı başıma sen sardın sen düzelteceksin dedi. Buğday inanılmaz pahalıydı, altının hiç değeri kalmamıştı. Musa ne yapabilirim dedi. Git altınları geri topla dedi. Nasıl yapacağım dedi. Borç toplayacaksın dedi. Musa gitti faizle altınları geri topladı. Hayır işleyeceğim derken faize batmıştı!!!

Topladığı altınlarla geri döndü ve faiz günahından temizlenmek için bol bol cami yaptırdı!!!

Günümüzden nasıl da farksız değil mi!?

Altınları toplaması bir süre Memlük melikini rahatlattı. Fakat altınlar faizleriyle tekrar ödendikçe enflasyon yine canavarlaştı. Memlük sultanı neredeyse Musa'yı cezalandırmak için savaş açacaktı fakat Moğol belası patlak verdi.

Moğollar çekirgeler gibi talan ederek yağmalayarak, yakarak, yıkarak, katliam yaparak geldiler ve İslam coğrafyasını felç ettiler.

Moğolları yine de Memlükler yendi. Belki bunda Musa'nın altınlarının yararı olmuştur. Çünkü Memlük sultanının arası Avrupalılarla iyiydi ve altın vererek satın alamayacağı bir şey yoktu. Ondan sonra dünya Mali altınının varlığından haberdar oldu. Hâlen bölgede bağımsızlık kazanmış parça parça devletlerin yegane gelir kaynağı altın madenleridir.

Mali imparatorluğunu Avrupalı istilacılar yıkmadı. İmparatorluk kabile isyanlarıyla gücünü yitirerek parçalandı. Bölgede altın olduğunu öğrenen Avrupalılar yine de oldukça geç istilaya başladılar.

Cambiridge Üniversitesi'nde, Kuantum fiziği üzerine çalışan genç Türk Bilim İnsanı Prof.DrMete ATATÜRE, Einstein'ın ve diğer Bilim adamları'nın ölçülmesi imkansız olarak kabul ettiği " Işık seviyesinin gürültü ölçümünü " başarıyla yaparak adını tarihe yazdırdı.

" Işığı sıkıştırma " denen yöntemle ölçümü uygulayan Prof.Dr Mete ATATÜRE, bunu yaparken Atom dan tam 100 kat daha küçük
bir süper Atom elde etti.

Prof.Dr. Mete ATATÜRE

1975 Kayseri doğumlu.1992 de Üniv. sınavını ilk 500 de kazandı. Bilkent Üniv. Fizik bölümünü bitirdi.İngiltere İnstitüte of Physicsde kuantum fiziği üzerine doktora yaptı.Cambridge Üniv.de çalışmaya başladı.Ünlü fizikçi Stephan Hawking'le aynı Üniv.aynı bölümde görev yaptı.İngiltere'nin en prestijli ödülü Thomas Young ödülü ve madalyası ile ödüllendirildi.

Ölçülemez denen ışık seviyesinin gürültü ölçümünü yaptığı için bu ödül verildi.

Genç bilim adamımızı kutluyoruz.

89a90b70-3098-47a2-9c1a-c72a984d8638-image.png

Ben başlıktaki gibi düşünüyorum, daha dogrusu artık böyle düşünmeye başladım.

Halk, kendisine faydalı olacak kişi veya örgütlere asla şans vermiyor. Halk, nankörlüğü, hırsızlığı, ülke değerlerinden nemalanmayı fırsat sayıyor. Halk, yalan söyleyeni baş tacı ederken aynı zamanda yalancılığı geçim aracı yapıyor. Halk, "Devlet malı deniz, yemeyen domuz" söylemine bizzatihi uyuyor. Halk, dini değerleri açıkça istismar ederek onu kazanç haline getiriyor. Halk, masum ve saf insanlardan yararlanmayı erdem sayıyor. Halk, manevi değerleri hiçe sayarak maddi değerler için güçlüden yana oluyor.

Kendini bu tabloda görmeyenlere elbette bir sözüm yok ama çoğunluğun kötülüğü daha çok tercih ettiğini düşünüyorum.

Savcı baron çıktı! Uyuşturucu operasyonunda şoke eden detaylar

Hakim, savcı, milletvekili, cumhurbaşkanı,asker, polis vb mesleklerde dokunulmazlıklar acilen kaldırılmalı.

Sonuç ortada.

Türkiye Kasaplar, Besiciler, Et ve Et Ürünleri Esnaf ve Sanatkarları Federasyonu Başkanı Osman Yardımcı, ülke genelinde faaliyet gösteren petshopların Kasaplar Odası'na bağlandığını açıkladı.

Olympic Cyclist Vs. Toaster: Can He Power It?

Forumlarda elektrik üretmek için hapishanedeki suçluları kullanalım diyenlere denk geliyorum.

Bu video onlara cevap olsun.
0.021 KwH elektrik üretebilmiş sadece.

İspanya'daki orman yangınının nedeni ortaya çıktı! Hollandalı firma her şeyi itiraf etti

Bu habere inanmamıştım gerçekmiş.
Ağaçlandırma şirketi tedbirsizliği orman yangınını başlatıyor.
Fazla bilgi vermemişler.
Herhalde çalıştırdığı kepçelerin egzoslarından çıkan kıvılcım ve alevler başlattı.