https://www.hurriyet.com.tr/gundem/rtuk-baskani-sahinden-sokak-roportajlarina-iliskin-aciklama-denetimlerimiz-surecek-42780586?utm_source=f5haber&utm_medium=f5haber&utm_campaign=f5haber Adam haklı düşünce önemli(!), denetimsiz bırakmaya gelmez. Kılıfına uymuyor ama olsun. Kim takar anayasasayı, AİHS' ni (AY m.90)?

Öküzleri tenzih ederim, ama şunu görünce gülmemek elde değil. [image: 1745658597952-510e0625-a5b2-471d-862a-8298f954a81a-grafik.png]

Halo Dayı ve İki Öküz - Muzaffer İzgü Hayatı fazla ciddiye almamayı bu şirin, sevecen kitabı okuduğumda anladım, desem yeridir.

Tanım: Dünya Sağlık Örgütü (World Health Organization-WHO)’ne göre cinsel istismar (Cİ) bir çocuğun, tam olarak kavrayamadığı ve aydınlatılmış onamının olamadığı, gelişimsel olarak hazır olmadığı ve rıza veremeyecek durumda olduğu veya kanunları veya toplumun sosyal tabularını ihlal eden cinsel aktiviteye dâhil edilmesidir. Çocukluk Çağı Travmaları ve Suç İlişkisi Çocukluk döneminde yaşanan Cİ, yetişkin ruh sağlığı üzerinde önemli etkilere sahiptir. İncelenen çalışmalara göre bu olgu uzun süreli travmatik etkilere sebep olmaktadır. Bu bireyler yetişkin yaşamında TSSB, anksiyete ve depresyon, suçluluk ve utanç duygusu, kişilik bozukluğu gösterme, madde kullanımına, intihara ve kendine zarar vermeye ve suça eğilim gösterme, cinsel sorunlar, kişilerarası ilişkilerle ilgili sorunlar ve sağlık sorunları yaşama, yetişkin rollerinde başarısızlık gösterme gibi sorunlar yaşamaktadır. İlaveten yetişkin yaşamında eş tarafından uygulanan şiddete maruz kalma veya eşe şiddet uygulama, yetişkinlik döneminde CSMB gibi sorunları sıklıkla yaşamaktadırlar.

İyi oku lütfen. Torpilin meşru olduğunu söylemedim, bir hayli yaygın olduğunu söyledim.

Çin masallarında Konfüçyüs şöyle tarif edilmiş: Konfüçyüs doğduğunda bir Kilin geldi ve üzerinde "Su Kristalinin Oğlu, bir gün taçsız kral olacaksın!" yazan bir nefrit taşı tükürdü. Büyüdü ve dokuz fit boyunda oldu. Yüzü simsiyah ve çirkindi. Gözleri fırlamış, burnu yukarı kalkmıştı. Dudaklar dişleri örtmüyordu ve kulaklar geniş açıklıklara sahipti. Çok çalışkandı ve her konuda bilgiliydi. Böylece evliya oldu. Bir gün en sevdiği öğrencisi Yän Hui ile birlikte Büyük Dağ'ın en yüksek zirvesine tırmandı. Güneyde Yangtze Nehri'ne kadar uzanıyordu. "Wu şehir kapısının önünde parıldayan şeyin ne olduğunu görüyor musun?" dedi Yän Hui'ye. Yän Hui dikkatle baktı ve gözlerini kıstı; sonra, "Bu beyaz bir bez parçasıdır." dedi. "Hayır," dedi Konfüçyüs, "o beyaz bir at." Ve baktığınız zaman gerçekten de öyleydi. Büyük Dağ, başkent Wu'dan muhtemelen binlerce mil uzaktadır ve Konfüçyüs'ün o mesafeden beyaz bir at görebilmesi onun keskin zekasını göstermektedir. Yän Hui onun tam dengi değildi; ama en azından beyaz bir şey gördü. Bu yüzden ona ikinci evliya denilmiştir. Bir zamanlar memleketinde bir kuyu kazılmıştı. Daha sonra koyuna benzeyen, ama tek bacağı olan bir hayvanla karşılaştılar. Kimse ne olduğunu bilmiyordu. Sonra Konfüçyüs'e sordular. Dedi ki: “Bu, sıçrayan bir koyundur; ortaya çıkınca büyük bir yağmur yağar.” Nitekim kısa bir süre sonra yağmur yağdı. Bir başka sefer de Yangtze Nehri'nde bir şey kıyıya vurmuştu; yeşil, yuvarlak ve kavun büyüklüğündeydi. Chu Kralı Konfüçyüs'e haber gönderip bunun ne olduğunu sordu. Dedi ki: "Yangtze Nehri'ndeki yeşil su mercimeği her bin yılda bir meyve verir. Bu meyveyi elde eden kişi dünyaya hükmedecektir." Bir keresinde Konfüçyüs'ün memleketinde dev bir kemik çıkarmışlardı. Bunu bir arabaya yükleyip Konfüçyüs'e götürdüler ve ona bu konuda sorular sordular. Dedi ki: "Eski zamanlarda, büyük Yu imparatorluğun prenslerini etrafına topladı. Windhalter tek başına ortaya çıkmadı. Yü onu öldürttü ve buraya gömdü. Windhalter'ın bir dev olduğu söylenir. Bu onun kemiklerinden biridir." Konfüçyüs'ün ölümü yaklaşırken, Lu Prensi avlanırken bir kilin yakalayıp öldürdü. Konfüçyüs'ün doğumunda ortaya çıkan Kilin'in boynuzuna annesi tarafından kırmızı bir iplik bağlanmıştı. Ölen Kilin'in boynuzunda hala bu iplik vardı. Konfüçyüs bunu duyduğunda gözyaşlarına boğuldu: "Öğretim başarısız oldu! Ne yapıyorsun? Ölmek zorundayım." Zira Kilin ancak büyük bir adam yeryüzünde olduğu zaman ortaya çıkar. O sıralarda Konfüçyüs, "Devletlerin Yükselişi ve Çöküşü" adlı kitabını yazıyordu. Bu olayla birlikte kalemini bıraktı ve yazmayı bıraktı. Rüyasında bir tapınakta iki ana sütun arasında oturduğunu da gördü. Sonra öğrencilerine, "Ben ölmeliyim" dedi. Daha sonra bir şarkı besteledi: Büyük Dağ şelalesi, Çatının sırtı kırılıyor; Akıllı adam oraya gider. Daha sonra yatağa girdi, hastalandı ve öldü. Yani sadece yaşarken neler olacağını değil, öldükten sonra neler olacağını da biliyordu. Kendisini tapınakta iki ana sütun arasında otururken gördüğü rüya, daha sonraki yüzyıllarda kendisine bahşedilecek saygının bir kehanetiydi. Ama ölümünden sonra bile her şeyi bildiğine dair deliller sunmaya devam etti. Kötü İmparator Tsin Shi Huang, diğer bütün devletleri boyunduruk altına alıp tüm imparatorluğu ele geçirdiğinde, Konfüçyüs'ün yurduna da geldi. Sonra mezarının başına geldi. Açtırıp içinde ne olduğunu görmek istiyordu. Bütün memurları ona karşı çıktılar ama o onları dinlemedi. Bunun üzerine içeriye bir geçit kazıldı ve tabut ana odada bulundu. Ahşap yepyeni görünüyordu. Üzerine vurulduğunda pirinç sesi gibi bir ses çıkıyordu. Tabutun solunda iç odaya açılan bir kapı vardı. İçeride bir yatak, bir masa, kitaplar ve giysiler vardı; hepsi sanki yaşayan bir insan için yapılmış gibiydi. Tsin Schi Huang yatağa oturdu ve yere baktı. Kırmızı ipekten yapılmış, burun kısmında bulut deseni işlenmiş iki ayakkabı vardı. Yeniydiler, temizlerdi, tozları yoktu. Duvarda bir bambu sopası vardı. İmparator şaka olsun diye ayakkabılarını giydi, asasını aldı ve mezara doğru çıktı. Birdenbire bir levha belirdi; üzerinde şu beyitlerin yazılı olduğu: Tsin Shi Huang altı krallığı ele geçirdi, Mezarımı açtı ve yatağımı buldu, Ayakkabımı çalıyor, eline bastonu alıyor: Eğer Şakiu'ya gelirse sonu gelir. Tsin Shi Huang çok korktu ve mezarı tekrar kapattırdı. Fakat Şekiu'ya vardığında ağır bir hastalığa yakalandı ve vefat etti. Daha sonra Han döneminde, Jung Li I, Lu Prensi olarak atandığında, kendi parasından on bin lot alarak Konfüçyüs Tapınağı'nın onarımı için tapınak bekçisine verdi. Orada Konfüçyüs'ün arabasıyla karşılaştılar ve masasını, hasırını, kılıcını ve ayakkabılarını buldular. Büyük salonun önündeki otları ayıklayan Dschang Be adlı bir tapınak görevlisi, yerde yedi adet nefrit asa buldu. Birini cebine koydu ve diğerlerini Jung Li I'e getirdi. Onları Konfüçyüs'ün masasına koydurdu. Bu masa Konfüçyüs'ün eski ders salonunda bulunuyordu. Bu holün duvarında bir de yatak vardı. Yatağın üzerinde büyük bir fıçı asılıydı. Jung Li Tapınak bekçisine bunun ne olduğunu sordum. "Bu Konfüçyüs'ün mirası. Üzerinde kırmızı harflerle bir yazı var, bu yüzden açmaya cesaret edemedim." diye cevapladı. Jung Li I şöyle dedi: "Üstat bir evliyaydı; belki de fıçı onun gelecek nesillere aktaracağı öğretileri içeriyor." Böylece açıldı. İçerisinde bir not bulundu, üzerinde şunlar yazıyordu: "Sonraki zamanlarda bir alim gelip kitaplarımı düzene koyacak. Arabamı, ayakkabılarımı ve kitaplığımı bulacak. Jung Li I yedi asa alır, ancak Chang Be bunlardan birini saklar. Jung Li I bu yazıyı okuyunca Chang Be'yi çağırıp ona şöyle dedi: "Orada yedi asa vardı, neden birini sakladın?" Sonra onun önünde yere kapanıp çalınan asayı geri verdi. Konfüçyüs bir gün bir öğrencisine şöyle demiş: “Yüz nesil sonrasının olayları önceden bilinebilir.” Bu hikaye bunun kanıtıdır.

@Sputnik, içinde söyledi: İçinden geçeni söyle!!! Bu depremin bu kadar küçük olmasını aklım almıyor. Deprem olurken ve sonrasında en az 7 büyüklüğünde olduğunu düşünmüştüm. O kadar güçlü bir şekilde sarstı. Deprem Eskişehir'de bile hissedildi. Büyüklüğünün ölçümünde bir hata olduğunu düşünüyorum. 10-15 sn süren deprem 7 ve üzeri olmaz. Oradan anlarsın az buçuk büyüklüğü... Ayrıca evim eski diye endişe ediyorsan. Boşa ediyorsun... Gördük hatayda yıkılan yeni lüks binaları... Bu ülkede yeni eski diye bir şey yok. Binanı kendin bilime uygun standart ve kalitede yapmadıysan altında kalıp ölme şansın hemen hemen aynı bence(çok ekstrem çürük bir bina değilse)...

https://bianet.org/haber/ankarada-chpliler-polis-barikatini-yikti-anitkabire-yurudu-306731 Asıl devlet(halk) kimmiş öğrendin mi ezik osmanoğlu?

DENİZ GİBİ/Nejdet Evren “Keşke insanlar da yunuslar kadar iyi olsaydı. “ (1) Geçimini denizden sağlayan ana/ataları mübadil bir balıkçı, rutin avlanmayı sürdürürken deniz canlılar ile insanlarla bile kuramadığı bir bağlantı, bir iletişim kurar ve bu iletişim tek-yönlü olmayacaktır. Aynı denizin iki canlısı avlayan ve avlanan karşılıklı duruşurlar, ikisinin de yek-diğerine saygı ve ilgileri var. Avcı sadece günlük gereksinimi kadar avlanır; bunu yapmak zorunda olduğunun bilincindedir. “Ne kadar tüketirsen o kadar yaşamış olursun” şeklinde formüle edilen tüketim toplumu insan modelinden çok uzaktadır. Avlanan da bunun farkındadır. Karşılıklı olarak birbirlerini izler, gözetir, nerede ve ne zaman olacaklarını bilirler. Karşılıklı bir dengedir yaşadıkları ve ayrıca yek-diğerine verdikleri bir değerdir de...Engin denizlerde sadece avlanan canlılar yaşamamaktadır; bir çok canlı türüne deniz ev sahipliği yapar. Yunus balıkları bunlar içinde en özel olanlardır. Bu ev sakin olduğu kadar hırçın ve dalgalı bir evdir. Sakinliği ve hırçınlığı ev sahipliği yaptığı canlılara hiçbir zarar vermez; tüm hıncı kendini kirletmek isteyenlere karşıdır. Gün olur fırtınalar koparır, hırçın ve azgın dalgalarıyla üstünde ne varsa savurur, ala-bora eder, dinginleşene dek her şeyi yutmuş olur. İnsanlar kendi coğrafyalarında, ana-yurtlarında kendi aralarında barışık yaşarlarken emperyal güçlerin kavgalarının tam ortasında bulurlar kendilerini; coğrafyaları yaşanılacak yer olmaktan çıktığında ise “göç yolları” kapılarını çalmış demektir. Tüm varlıklarını geride bırakıp, bir soluk alabilmek ve çocuklarını yarınlara taşıyabilmek adına “göç yolları”nı mülteci denilen insanların ayak sesleri ile inletmeye başlarlar. Hayatı yaşanılmaz kılanların bir de sözüm ona çözüm üreten postuna bürünmeleri ise tam bir ironi olsa gerek. Hırçın denizin yaşla kuruyu, iyi ile kötüyü, suçlu ile masumu ayırt etmesi elbette beklenemez; güvenliği hiç olmayan botlara çok sayıda masum insanın yüklendiğinden habersizce dalgalarını büyütür, bir ana henüz doğurduğu bebeğini küçük bir bota bağlayarak denize teslim eder. “Baba yunus...” (2) karanlık gecede tüm olanları izlemektedir ve masum bebeği denizin ortasından uzaklaştırarak yer ve zamanını bildiği, kendince ayrı bir yere koyduğu “balıkçı” avcıya teslim eder. Göçmen teknesi ala-bora olmuş, içindekilerden bir can, henüz yeni doğmuş bir can anasının son hamlesi, yunus balığının müdahalesi ve bir “balıkçı”nın çabasıyla kurtarılmış iken bunun üzerinden dedikodu yapanlar, çekiştirenler, hesap sorarcasına sorgulayanlar ve kaynayan kazan...”...uyurken kimseden zarar gelmezdi ama uyanıkken insanların şeytandan bir farkı yoktu. Nedense herkes birbirinin açığını arardı, hep tanıdıkları insanları konuşurlardı...” (3) Elleri tuz ve güneşten kavrulmuş, baba mesleğini sürdüren ve yaşadığı toplumla birebir örtüşmeyen, olanaksızlıktan entelektüel birikim edinememiş, kariyeri olmayan balıkçı bir emektar. Yaşadığı zaman dilimindeki toplumunun içinde olduğundan fazla dışında, farklı bir dünya görüşü ile hayata yaklaşan üreten ve paylaşan, koruyan ve değer veren bir kimlik. Kısacası sıradan olmayan bir balıkçı. Denizde yitip giden çocuğuna Deniz adını vermiş. “Baba yunusun hediyesi” dediği çocuğa da Deniz demiş. Deniz onun geçim kaynağı, tüm yaşamını idame ettirdiği eşsiz bir yer ve iki çocuk ve aynı isimler; üç deniz bir araya gelmiş gibi duruyorlar. Bu üç deniz bir araya gelinde çağrışıma neden oluyor; Nihat Behram’ın “Darağacında Üç Fidan” olarak tanımladığı Deniz Gezmiş, Yusuf Aslan ve Hüseyin İnan...Keşke insanlar da Deniz gibi olsalardı... Aynı yurdu paylaştıkları halde bir diğerine tamamen yabancı olan kitleler, bir yandan keyfi yaşamlar öte yandan yaşam mücadelesi arasında kapanmaz uçurumlar açılır. Sanki gün yüzüne çıkmayacakmış gibi dalgalar altında çarpık ilişkiler yaşanır durur. Hepsinin temelinde sınıfsal bir çatışma vardır. “...konfora alıştırdıkları gövdelerini fazla beslemekten orta yaşa geldiklerinde hatları yuvarlaklaşmış şehir adamlarına...” (4) ne demeli? Filozofun dediği gibi “ hiç bir şey yoktan var olamayacağına göre her zenginlik bir yoksullaşmanın karşılığında elde edilir”. Ekolojik kırım da böyle değil midir? Yeryüzü ve altındaki kaynaklar küçük bir azınlığın zenginleşmesi uğruna dengesizce tüketilmekte, yaşanabilir bir dünya çoraklığa sürüklenirken yeni istihdam olanakları vaadiyle ve süslü sözcüklerle “sürdürülebilir ekonomi”den söz edilmektedir. Mülkiyet ilişki kalıpları değişmediği sürece istihdam biçimi/lerinin bir kıymeti harbiyesi olabilir mi ki? Yurdundan edinilme biçimlerinden mübadele ve mülteci arasındaki keskin bir ayrım vardır; temelinde sınıflar arası hatları çizilmemiş/belirgin olmayan bir çatışma vardır. Korona virüsünü geride bırakan “liberal virüs” dünyadaki tüm üretim kaynaklarına en ucuz harcama ile el-koymak adına çekinmeden ve hiçbir kaygı taşımadan militarist müdahaleyi kendine bir hak görmekte ve bunu yaparken sözde geri kalmış toplumlara demokrasi götürdüğü savı ile insanları yerinden yurdundan etmektedir. Mülteci denilen yaşanılan dramatik sürecin her geçen gün artma eğiliminde olması müdahalelerin de fütursuzlaştığını göstermektedir. Mübadele edilen halklar iki devlet arasındaki anlaşma çerçevesinde yurtlarından koparılıp başka bir yurda göçe zorlandıklarında yaşadıkları kayıplar “göç yolları”na zorlanan mültecilere göre en azından başka bir yurdun kapılarının açık olması nedeniyle daha avantajlı sayılmalıdırlar; zira mültecilerin ne gidebilecekleri bir yurt ne de kendilerini sığınmacı olarak kabul edecek bir yurtları “göç yolculuğu” na başladıklarında yoktur ve endişe verici bir şekilde belirsizdir. Mübadil ve mülteci olan için hayat bıçakla ve bir anda ikiye ayrılmış gibi geçmişi geleceğinden kopartılmış bir belirsizliği yaşamak zorunda bırakılmış olmayı ifade eder. Bunu yerleşik olan hiçbir insanın sindirmesi, kabul etmesi mümkün değildir. “Kim derdi ki – ayrıca dese de kim inanırdı böyle bir saçmalığa – bir sabah jandarmalar gelecek, bu köyün deniz gibi, toprak gibi kaç asırlık zeytin ağaçları gibi ayrılmaz parçası olan, başka bir yeri görmemiş, bilmemiş yerli komşularını toplayarak götürecek, kayıklara bindirip kendilerine yabancı , dilini bile bilmedikleri bir ülkeye yollayacak.” (5) Balıkçının bilipte müdahale edemediği bir dünyada paylaşım savaşları yaşanmaktaydı; önce her şey karmaşık hale getiriliyor, bir kaos ortamı yaratılıyor ve daha sonra da temcit pilavı gibi sözde çözümler sunulan sür-git savaşlar...Böyle zamanlarda demagoglar da noksan olmuyor ki; “...karmaşık ve müphem bir dünyayı, aşırı gelişmiş sezgileri ve kaygılarıyla anlamlandırmaya çalışan insanların...”(6) Aslında ne hayat ne de yaşanılanlar karmaşık değildir; insanlar hem hayatı hem de yaşanılanları karmaşık hale getiriyor ve çoğu kez hayatı yaşanılmaz kılıyorlar. Sınıf bilinci/bilincinde olmak sınıfın gerçeği kadar değerli bir aşama olmalı. Bir balıkçının nasır tutan elleri, güneşten kavrulan bedeni, günü-birlik tok karına yaşadığı hayatı bu bilince sahip entelektüel düşünürün gün-yüzüne çıkarmasını bekler; o, tek-düze hayatını sürdürürken... İnsan sosyal bir varlık olduğu için her zaman ve nerede olursa olsun bir yoldaş, bir arkadaş, iletişim kurabildiği bir canlı yanında olsun ister. Bunun için hem-cinsin arayışını da yeri geldiğinde bırakabilir. Bir çok insan türdeşleri ile bir şekilde iletişimi koptuğunda diğer canlı türleri ile iletişime geçmiştir. Bunu yaparken çoğunlukla evcilleştirebildiği hayvanları tercih eder ve onlara mutlaka bir isim verir. Yabanıl olanları isimlendirmeyi çoğunlukla düşünmez. Burada da bir aidiyet bağı, bir mülkiyet ilişkisi olduğu söylenebilir. Mülk edindiğini isimlendirirken, mülk edinemediğini/edinmediğini isimlendirmez. Kendi özgürlüğüne oldukça düşkün olan insanın diğer canlılar söz konusu olduğunda duyarsızlığı aşikardır. “ Kedileri, köpeklerin adı vardı da zavallı balıkların niye olmasındı?” (7) Kimileri doğal kaynakları üretimin hizmetinde ham-madde olarak değerlendirirken kimi küçük bir azınlık ise en düşük maliyet ile en yüksek karı elde etmeye yarayan maddeler olarak görür; ilk kategoridekiler üretici, paylaşımcı ve ekolojiye saygılı iken ikinciler tüketici, sömürücü ve ekolojiyi tahrip edenlerdir. İlki an olanı ve geleceği düşünürken diğeri salt kar etmeyi düşünür ve üstelik bu tahribatını gizlemek içim sürdürülebilir ekonomi gibi kavramlarla kafa karışıklığına da neden olabilir. Talan zihniyetinin ekonomisi sürdürülebilir değildir. Ekolojik kıyımın yaşanabilir dünya üzerinde yarattığı yıkım/tahribat kitlesel insan katliamlarının adeta bir ön-hazırlığı gibidir; Bu yıkımların dünyadaki tüm canlıların varlıklarını sürdürebilmelerini tehdit ettiği açıkça görünmezler. İnsan en küçük ölçekteki katliamı engelleyemiyorsa, her ne sebeple olursa olsun toplumsal-ekonomik-politiğini yeniden şekillendiremiyorsa bu yıkımları izlemekten başka bir şey yapmıyor demektir. “Demek ki buraların ormanını kesip pıtrak gibi yazlık siteleri yapan , otel diken, denizi dolduran, tepelerde maden arayan , dağları yaralayan şehirliler , denizimizi de elimizden alıyor diye düşündüler.” (8) Sınıf dahi sayılmayan tarihin ilk sömürülen öznesi kadınlar her zaman üretmiş, taneli bitkileri kültüre katarak toplumsal yapıyı adeta al-aşağı etmişlerdir; geçmiş mitolojide üretimin/doğurganlığın/bereketin tanrıçası olarak kutsanırken sınıflı topuma geçiş ile birlikte küçümsenmiş, baskılanmış ve sömürülmüştür. Sümer’lerin “Gıgameş Destanı”nda yarı-tanrı erk-egemenin süreci nasıl kendi lehine çevirdiği mitolojik olarak anlatılmıştır. Tüm tarihsel sürecine rağmen kadın üretici olma vasfını hiç yitirmemiş, arka plandaki toplumsal yerini her daim koruyabilmiştir; “”..biz kadınların işi ne, sizi de böyle idare ediyoruz işte, her kadın doğuştan bilir bunu.”” (9) Doğurganlığın kadın üzerinde yarattığı olumlu etkiler erkekler tarafından hiçbir zaman tam olarak anlaşılamaz, ana-yüreği dedikleri olgunun kadının yapıcılığı üzerindeki etkisi erkeğin öfkesi, şiddeti, yıkıcılığı karşısında toplumsal doku için bir zenginlik olarak görülmelidir. “Erkeklerin çocuksu zayıflığına karşı, hayatı devam ettiren kadın iradesiydi bu. Karşı cinste benzerine pek rastlanmazdı.” (10) Ve sonuç Olarak; Keşke insanlar da Deniz gibi olsalardı! Nejdet Evren Akarca/Kasım-Aralık 2024, Kimi-zamanlar Esin Kitabın Künyesi: Balıkçı ve Oğlu, Zülfü Livaneli, İnkılâp Kitabevi Yayın Sanayi ve Ticaret A.Ş. İstanbul, 2024, 140 sayfa (1) Age, S:60 (2) Age, S:60 (3) Age, S:76 (4) Age, S:7 (5) Age, S:39 (6) Age, S:8 (7) Age, S:13 (8) Age, S:16 (9) Age, S:73 (10)Age, S:111-112

@kereste, @efruhte ne tatlı bir yazışma olmuş böyle:) İkinize de teşekkür ederim... @efruhte bence yazabilirsin çok da güzel olur

bağlantı metni Günümün şarkısı

@Sputnik , hayali şeylere inanmak gayet doğal bir durum. Bunun arkasında hastalık falan aramak beyhude bir uğraş olur. Evet, telkinle, ortamla, aile ile bir güzelcene dindar olursun. Bir şartla. Çocuk olmalısın (< 15 yaşı). Dünyadaki insanların ezici çoğunluğu araştırarak, düşünerek dindar olmadı. Böyle bir şey yok. Çocukluk devri çok önemli, bu nedenle dindarlar çocukların beynini küçük yaştan itibaren yıkamaya çalışıyorlar. Yetişkin yaştan itibaren uygulasalar, elbette başarılı olamazlar. Püf noktası işte burası. Çocukların beyni boş, her şeye inanır vaziyette. Bu noktayı görmezden gelme. Bu nedenlerle yetişkin yaşa (18+) kadar çocuklara/gençlere din dersleri verilmemeli, ki kendi özgür iradeleri ile neye inanıp inanmadıklarını seçebilsinler. Önemli olan çocukları sorumluluk sahibi ve vicdanlı bireyler olarak yetiştirebilmek.

"Bilişsel uyumsuzluk", "bilişsel kopukluk" veya "bilişsel çelişki" (İng: "cognitive dissonance"), birbiriyle çelişen iki inanç, düşünce veya davranışa sahip olmanın yarattığı zihinsel çatışma ve bu çatışmadan doğan psikolojik stres durumudur. Bilişsel Çelişki Teorisi'ne göre insanlar, çelişkili davranış ve düşünceler arasında bir tutarlılık arama veya tutarlılık yaratma eğilimindedirler. Bu tutarlılık bulunamadığında veya yaratılamadığında psikolojik stres artar ve daha da rahatsız edici boyutlara ulaşır. Normalde bu tür bir çelişki hâlinde rasyonel olan, söz konusu çelişki ortadan kalkana dek, çelişkili inanç, düşünce ve davranışlardan biri, ikisi veya hepsinden kurtulmaktır. Ancak çoğu durumda insanlar, çelişkili inanç ve davranışlardan vazgeçmek yerine; söz konusu çatışmayı reddetmek, çelişkiye rağmen haklı çıkmak adına yeni (ve çoğu durumda uydurma) açıklamalar getirmek veya halihazırda tutarlı olduğuna inandığı inançlarıyla çelişen yeni bilgilerden kaçınmak gibi irrasyonel davranışlar sergilerler. Örneğin kişi, derinden bağlı olduğu bir inanca zıt olacak yeni bilgiler edindiğinde veya benlik imajını (veya kimliğini) zedeleyecek şekilde davrandığında ortaya çıkan rahatsızlığı gidermek için kendini motive hissedecektir. Bu çelişki her zaman tam olarak çözülemese de çatışmanın kaynağını görmezden gelmek ve kişinin inanç veya davranışlarını değiştirmesiyle sonuçlanabilir. Bu konuda yapılan en büyük yanlışlardan biri "bilişsel çelişki" ile "ikiyüzlülüğün" aynı şey olarak düşünülmesidir. Bu iki kavramın birbirinden farklı olduğunu anlamak oldukça önemlidir. İkiyüzlülük, davranış ve düşüncelerin birbiri ile çelişmesine rağmen yapılan gönüllü bir davranıştır ve sonucunda kişide herhangi bir rahatsızlık oluşturmaz. Bunun aksine bilişsel çelişki, çatışmadan kaynaklanan zihinsel çatışma veya rahatsızlık hissini ifade eder. Burada anlaşılması gereken başka bir konu ise, birbirine zıt düşünce veya davranışlara sahip olduğunda ortaya çıkan çelişkinin otomatik olmadığıdır. Kişinin zihinsel bir çatışma veya rahatsızlık yaşayabilmesi için tutarsızlığın farkında olması gerekir. Bazen içinde bulunulan koşullar, düşüncelerle uyumlu davranışlar sergilemeyi zorlaştırabilir. Bu bakımdan, bilişsel çelişkinin normal bir şey olduğunu söyleyebiliriz. Ancak bilişsel çelişki her insan aynı derecede yaşanmayabilir. Bazı insanlar tutarsızlığa karşı daha yüksek toleransa sahip olduğu için, diğerlerine göre daha az bilişsel çelişki yaşayabilir. Buna ek olarak, her olay ve durum da benzer yoğunlukta çatışmalar doğurmaz. Bu çelişkinin büyüklüğü olarak bilinen uyumsuzluk derecesini ifade eder. Örneğin daha kişisel olan düşünceler ve insanların derinden bağlı olduğu inançlar daha büyük bir çelişkiye yol açabilir. Bunlara ek olarak birbiriyle çelişen düşünce veya davranışların arasındaki zıtlığın büyüklüğü de daha büyük bir çelişki ile sonuçlanacaktır. Kaynak: Evrim Ağacı.

"Turpinen, şalgaminen devlet yönetilmez. Adaletinen, hukukinen yönetilir." Evet, şimdiden özlü söz ünvanını aldı denilebilir. Bu generasyon bu lafı kolay kolay unutmayacak. Fırsat bulunca imza olarak kullanacağım.

O da olur efendim.

@kereste , ben de göremeyeceğim, sorun bu değil, sonraki kuşaklar görecekse tüm yaşanılan olumsuzluklara razıyım...empati yapmak gerçekten kolay olmayan bir duygu ve düşünce yoğunlaşması, bunu herkes yapamıyor...buna rağmen sadece sorgulayıcı olarak olay ve olgulara bakmak asgari çözüm için yeterli olacaktır ve fakat dogmalar, paradigmalar örümcek ağı gibi insan beynini kuşatmış iken bu da mümkün görünmüyor...sürekli sormak, sorgulamak ve şüpheyi uyandırmak nasıl bir yarar sağlıyacak onu da bilemiyorum...umutlu olmak her zaman iyidir...