Kendimce
-
26.11.2023;
Bu sabah çok zor uyandım. Dışarıdan gelen rüzgar uğultusu beni daha çok yatağa bağlıyor gibiydi. Ama işe gitmem gerekiyordu. Evet pazar mesaisi... Kalktım, yatağımı bile toplamaya tenezzül etmeden üzerime bir şeyler geçirdim. Saçlarımı at kuyruğu yaptım, yüzüme bir nemlendirici sürüp dudaklarıma biraz pembelik verip çantamı ceketimi alıp sessizce çıktım evden. Yolların boş olduğunu görünce direksiyonu sahil yönüne çevirdim. Biraz yürüyüş fena olmazdı. Çok şiddetli bir rüzgar vardı haliyle sabahları sahilde soğuk oluyor. Bir miktar üşüdüm. Sigaramı yaktım, usul usul yürüdüm. Zihnim fazla yorgun gibiydi. Gözlerim nedense kalabalıklara değil de o kalabalığın içinde noktacık kadar küçük boşluklarda dalıyordu. Neyi düşüneceğimi bilmiyordum. Nasıl sorgulayacağımı bilmiyordum. Neden keyifsiz olduğumu biliyor ama hangi nedene bağlayacağımı bilmiyor gibiydim. Kulağımda Pinhani'nin Bilir O Beni şarkısı çalıyordu. Anısı hala kalbimi çok acıtıyor.
Mesai saatimin yaklaştığını fark edince arabaya yöneldim. Son hız ofise doğru yola çıktım. Ruhumdaki acılarımı, hüzünlerimi, kalp kırıklıklarımı, öfkemi dışa vuramadığım için ibreye yansıtabiliyordum sanırım.
İşe geldiğimde sıcak taze çayımı aldım ve kahvaltımı yaptım. Bu sırada birkaç video izlersem belki modum yükselir diye umdum fakat olmadı. Tekrar çay aldım yarım kalan filmimi bitireyim dedim. Filmin son sahnesinde gözlerim doldu, kapattım. Roman okuyayım dedim; başka hikayelere konuk olayım belki iyi gelir dedim; dikkatimi veremedim, kapattım. Bana iyi gelen şeyin yazmak olduğunu biliyordum aslında ve geldim buraya. Aslında şuan ruhuma iyi gelen şeyleri yapmak mı doğru yoksa o acıyı kederi iliklerime kadar yaşamak mı doğru? İşte bunu bilmiyorum. Terazimi iyi yönetemiyorum şuanda. Sabahtan beri kimse ile iletişime geçmedim. İş yerindeki arkadaşlarım ile diyaloğa girmedim. Eksiklik de hissetmiyorum ama bana kimse de 'Nasılsın?' demedi mesela. Anlıyorum ki insanlara ihtiyacım yok özellikle bir nasılsını çok gören insanlara... Gün geçtikçe öğreniyorum hayata karşı nasıl bir duvar çekmem gerektiğini, insanların bencil olduğunu öğreniyorum. Ben kin tutmam ama bazen tutmak gerektiğini öğreniyorum. Ama bu öğrendiklerim hayatımın dönüm noktalarında üst üste gelmemeliydi. Biraz ağır oluyor sanki. Kaldıramıyorum.
Yine de her şeye rağmen umudumu yitirmemeye çalışıyorum. Belki bir mucize olur belki hayat benden yana olur belki belki belki... -
