Çağdaş ve Geleneksel Deizm
-
Robert Griffiths , din karşıtı, Tanrı yanlısı bir düşünce tarzıni incelemektedir.
Deizm, evrene ve özellikle de insanların hayatlarına müdahale etmeyen bir yaratıcı Tanrı'nın varlığına olan inançtır. Zekice, deistler Tanrı'yı dinden ayırmaya çalışırlar. Din söz konusu olduğunda, ateist gibi görünürler ve ses çıkarırlar: dini vahiyleri reddederler ve sıklıkla dine 'batıl inanç' derler. Ama onlar Allah'a sığınırlar.Deizm, benim 'sert' veya şüpheci bir versiyon ve 'yumuşak' bir versiyon dediğim şeye geliyor gibi görünüyor. Şüpheci versiyon dine karşı çok eleştireldir, ancak Tanrı fikrini savunur ve bu nedenle onu kutsal kitap ve ritüel gibi dini tuzaklardan koparmak ister. Bu, Thomas Paine (1737-1809) ve Voltaire (1694-1778) gibi yazarlar tarafından on sekizinci yüzyıl Avrupa'sında geliştirilen görüştür. Yumuşak deizm, aksine, ortodoks dini zar zor eleştirmektedir. Bu, ilk olarak on yedinci yüzyılda John Toland (1670-1722) ve Matthew Tindall (1657-1733) gibi kişilerin çalışmalarında ortaya çıkan daha eski bir deizm biçimidir. Buna 'Hıristiyan deizm' de denebilir. Genel fikir, Hristiyanlığın tamamen akılla savunulabilecek bir özü olduğu ve bir Hristiyan'ın ihtiyaç duyduğu tek şey buydu.mantıklı Hıristiyanlar! Bu yumuşak deizmin bazı ipuçları, bir zamanlar İsa'yı bir deist olarak gören Voltaire'de kalmıştır; ancak Paine'de dine karşı şüpheci ifade sürekli olarak serttir.
Deizm, kısmen ateizmdeki artış nedeniyle, ancak aynı zamanda Aydınlanmaya karşı Romantik tepki ve onun akıl üzerindeki yoğun vurgusu nedeniyle 18. yüzyılın sonunda daha az popüler hale geldi. Ayrıca, doğal olarak deizm hiçbir kilise ya da dini topluluk yaratmadı ve bu nedenle sıradan insanlara sınırlı çekiciliği olan seçkin, entelektüel bir konum gibi görünüyordu. Bununla birlikte, deizm hala etrafta ve hatta bir canlanma yaşıyor bile olabilir. Bugün, ironik olarak adlandırılan Modern Deist Kilisesi ( moderndeist.org ) ve Dünya Deistler Birliği ( deism.com ) gibi kuruluşlar tarafından desteklenmektedir.). Ayrıca, popüler izleyiciler için bu felsefenin iddia edilen çekiciliğini özetleyen, kendi kendini kanıtlayan deistler tarafından hazırlanan bir yayın akışı da vardır. Bugün, deistlerin hedef kitlesi (on yedinci yüzyılda olduğu gibi) doktrinsel anlaşmazlıklar nedeniyle kafası karışan veya yabancılaşan ve bunun yerine inançlarının rasyonel olarak savunulabilir basit bir "çekirdeği" arayan Hıristiyanlar ve diğer din adamları olabilir. Aynı zamanda, organize dini şüpheli bulan ancak eski veya yeni ateistler tarafından ikna edilmeyenlere de hitap etmeye çalışır. Deizmin belirsiz doktrinlerden kaçınmasında, agnostikler de bu alanda belirli bir muğlaklık veya belirsizlik arzusuna hitap edebilecek bir dizi kanaat bulabilirler. Dolayısıyla deizm için potansiyel izleyici oldukça geniştir; örneğin, sosyolog Grace Davie, Religion in Britain adlı kitabında(2015), “nüfusun yarısı ila üçte ikisinin bir tür Tanrıya veya doğaüstü güce inanmaya devam ettiğini” öne sürüyor. Ancak, bu insanların sadece bir azınlığı dini faaliyetlere katılmaktadır. Davie buna 'ait olmadan inanma' adını verir. Buna deizm de denilebilir.
Payne & Voltaire, Simon Ellinas 2022
Kaynak: philosophynow -
Robert Griffiths , din karşıtı, Tanrı yanlısı bir düşünce tarzıni incelemektedir.
Deizm, evrene ve özellikle de insanların hayatlarına müdahale etmeyen bir yaratıcı Tanrı'nın varlığına olan inançtır. Zekice, deistler Tanrı'yı dinden ayırmaya çalışırlar. Din söz konusu olduğunda, ateist gibi görünürler ve ses çıkarırlar: dini vahiyleri reddederler ve sıklıkla dine 'batıl inanç' derler. Ama onlar Allah'a sığınırlar.Deizm, benim 'sert' veya şüpheci bir versiyon ve 'yumuşak' bir versiyon dediğim şeye geliyor gibi görünüyor. Şüpheci versiyon dine karşı çok eleştireldir, ancak Tanrı fikrini savunur ve bu nedenle onu kutsal kitap ve ritüel gibi dini tuzaklardan koparmak ister. Bu, Thomas Paine (1737-1809) ve Voltaire (1694-1778) gibi yazarlar tarafından on sekizinci yüzyıl Avrupa'sında geliştirilen görüştür. Yumuşak deizm, aksine, ortodoks dini zar zor eleştirmektedir. Bu, ilk olarak on yedinci yüzyılda John Toland (1670-1722) ve Matthew Tindall (1657-1733) gibi kişilerin çalışmalarında ortaya çıkan daha eski bir deizm biçimidir. Buna 'Hıristiyan deizm' de denebilir. Genel fikir, Hristiyanlığın tamamen akılla savunulabilecek bir özü olduğu ve bir Hristiyan'ın ihtiyaç duyduğu tek şey buydu.mantıklı Hıristiyanlar! Bu yumuşak deizmin bazı ipuçları, bir zamanlar İsa'yı bir deist olarak gören Voltaire'de kalmıştır; ancak Paine'de dine karşı şüpheci ifade sürekli olarak serttir.
Deizm, kısmen ateizmdeki artış nedeniyle, ancak aynı zamanda Aydınlanmaya karşı Romantik tepki ve onun akıl üzerindeki yoğun vurgusu nedeniyle 18. yüzyılın sonunda daha az popüler hale geldi. Ayrıca, doğal olarak deizm hiçbir kilise ya da dini topluluk yaratmadı ve bu nedenle sıradan insanlara sınırlı çekiciliği olan seçkin, entelektüel bir konum gibi görünüyordu. Bununla birlikte, deizm hala etrafta ve hatta bir canlanma yaşıyor bile olabilir. Bugün, ironik olarak adlandırılan Modern Deist Kilisesi ( moderndeist.org ) ve Dünya Deistler Birliği ( deism.com ) gibi kuruluşlar tarafından desteklenmektedir.). Ayrıca, popüler izleyiciler için bu felsefenin iddia edilen çekiciliğini özetleyen, kendi kendini kanıtlayan deistler tarafından hazırlanan bir yayın akışı da vardır. Bugün, deistlerin hedef kitlesi (on yedinci yüzyılda olduğu gibi) doktrinsel anlaşmazlıklar nedeniyle kafası karışan veya yabancılaşan ve bunun yerine inançlarının rasyonel olarak savunulabilir basit bir "çekirdeği" arayan Hıristiyanlar ve diğer din adamları olabilir. Aynı zamanda, organize dini şüpheli bulan ancak eski veya yeni ateistler tarafından ikna edilmeyenlere de hitap etmeye çalışır. Deizmin belirsiz doktrinlerden kaçınmasında, agnostikler de bu alanda belirli bir muğlaklık veya belirsizlik arzusuna hitap edebilecek bir dizi kanaat bulabilirler. Dolayısıyla deizm için potansiyel izleyici oldukça geniştir; örneğin, sosyolog Grace Davie, Religion in Britain adlı kitabında(2015), “nüfusun yarısı ila üçte ikisinin bir tür Tanrıya veya doğaüstü güce inanmaya devam ettiğini” öne sürüyor. Ancak, bu insanların sadece bir azınlığı dini faaliyetlere katılmaktadır. Davie buna 'ait olmadan inanma' adını verir. Buna deizm de denilebilir.
Payne & Voltaire, Simon Ellinas 2022
Kaynak: philosophynow@phi, içinde söyledi: Çağdaş ve Geleneksel Deizm
Deizm, evrene ve özellikle de insanların hayatlarına müdahale etmeyen bir yaratıcı Tanrı'nın varlığına olan inançtır. Zekice, deistler Tanrı'yı dinden ayırmaya çalışırlar.
Müdahale etmeyen tanrı fikri kuran mitolojisinde de vardır. O kadar atıp tutar dağı yukarı kaldırdım denizi böldüm diye ama sonra da müslümanların şikayetlerine olumsuz cevap verip "siz acil olanı istiyorsunuz, sabredenler kazanacak" diyerek üyelerinin birikmiş gazlarını alır.
Dinin tüm iddiası öldükten sonraya kuruludur. Çünkü bilinmeyen tarafı kendileri istedikleri gibi kurgulayıp dikkat çekiyorlar. İnsanın bu zaafı da onlara yardımcı oluyor.
-
@phi, içinde söyledi: Çağdaş ve Geleneksel Deizm
Deizm, evrene ve özellikle de insanların hayatlarına müdahale etmeyen bir yaratıcı Tanrı'nın varlığına olan inançtır. Zekice, deistler Tanrı'yı dinden ayırmaya çalışırlar.
Müdahale etmeyen tanrı fikri kuran mitolojisinde de vardır. O kadar atıp tutar dağı yukarı kaldırdım denizi böldüm diye ama sonra da müslümanların şikayetlerine olumsuz cevap verip "siz acil olanı istiyorsunuz, sabredenler kazanacak" diyerek üyelerinin birikmiş gazlarını alır.
Dinin tüm iddiası öldükten sonraya kuruludur. Çünkü bilinmeyen tarafı kendileri istedikleri gibi kurgulayıp dikkat çekiyorlar. İnsanın bu zaafı da onlara yardımcı oluyor.
Müdahele etmeyen tanrı fikrinde tanrı etkisiz eleman oluyor.
Teizm daha mantıklı bu konuda.
