Monolog
-
Hangi an mı?
Bir gün bana bakıyordun.
O an.
Gülüyordun.
O ana gitmek isterdim mesela.
Belki yatıya kalırdım o anda.
Hatta,
O anı yaşarken ben
Kendi içimden çıkıp
Kenardan o anı yaşayan beni izlerdim.
Gülümseyerek.
Bazı anlar var.
Çok yaşanmadığı için, hatta kıvamından biraz az yaşandığından daha kıymetli.
Mesela bir yemek açken daha lezzetlidir çoğu insana.
Hem yemek lezzetli hem de sen de açsan
Onlar unutulmayan anlar oluyor
kokusu ayrı, tadı ayrı, hatırası ayrı.
Bir kaç duygu birleşince sanırım beyin bu güzel duyguları aklında daha çok tutmaya çalışıyor
Bir kaç kötü hatırayı bile silmiş olabilir bize iyilik yapıp
Beynin görünmeyen mucizesi..
Çok denk gelmiyor genelde.
Ben yazmaya açım belki sen okumaya ve biz de hissetmeye açız
Bazen yıldızlar birbiri ardına sıralanıyor ve sen birinin eksikliğine denk geliyorsun.
Hepsi bu.
Biz kahraman yaratmayı severiz
Önce kahramanı yaratırız
Sonra o kahraman da bu sıfatı taşımak için kahramanlıklar yapmaya başlar
Sonra tutunabildiği kadar tutunur bu kahramanlığa
Sen ona, o kahramanlığına aşıktır aslında
Günün sonunda her birimiz aynı sıradan insanlarız
Hepimiz sadece farklı olmak için yaşıyoruz
Hayatında yaptığın her şey farklı olduğunu göstermek için
Sıradan yaşamaya nasıl dayanır ki insan
Bana kızdığın zamanlar da benim sana kendini sıradan hissettirdiğim zamanlardır hep.
İ-G
