Bu soru bende bir anı tetikledi. Öyle çok eski değil, üç dört sene öncesine ait bir anı.
Bana bir üniversite öğrencisi kız kaplumbağasını bırakıp gitmişti. Hayvan sevgim çok fazladır. Kaplumbağaya mütevazi bir cam saray yaptım. Yüzme yeri, güneşlenme ve dinlenme yeri... Böyle yüzme havuzlu villası olan zengin gibi sudan çıkıp kolunu bacağını havaya kaldırıp kuruturdu.
Kaplumbağa yıllar içinde büyüdü ve oraya sığmaz oldu. Uzun bir araştırmaya giriştim. Kaplumbağayı bırakacağım doğal alan neresi olmalı, nerede en güvende olur diye.
Sonunda insan pek ulaşmayan, orman görevlilerince korunan ve avlanmanın tümüyle yasak olduğu bir göl belirledim. Oraya götürdüm.
Fakat insan ulaşamadığı kadar varmış. Sarp kayalıkları zorlukla aştıktan, derin vadilerden geçtikten sonra bir bataklık önüme çıktı. Kaplumbağayı orada bırakabilirdim, suya kendisi ulaşırdı.
Fakat gözümle onu emniyetli sulara bırakmak istiyordum. Bataklığa yürüdüm ve saplandım. Kendimi zor kurtardım, ayakkabılarım bataklığa saplandı. Ayakkabısız o kayaları aşıp geri dönemezdim. Bir kez daha saplanma riskine girip ayakkabıları çıkarmayı başardım. Sonra bataklığı aşamayacağımı anlayınca iyice sarp olan kayalara tırmandım.
Sonunda göle ulaştım ve kaplumbağayı suya bıraktım. Tekrar o sarp kayaları tırmanıp derin vadilerden geri döndüm. Yeniden uygarlığa dönünce düşündüm. Bir kaplumbağa için canını kim tehlikeye atar? Hiç kimse, sadece ben!
Dünyada tek kişi olmak çok hoşuma gitti. Dedim işte bu duyguyu hissedebilmek için ben bunu yaptım. Bu duygunun sağladığı doyum inanılmaz. Kendi ile gurur duymak çok fazla moral düzeltiyor. Kendimi üç gün süpermen gibi hissettim, göğsüm kabardı, üç gün normale dönmedi!!!
birde fazlasıyla inatçı ve hedef odaklı olmayı ekleyebilirim
